Η κατάσταση των δημόσιων νοσοκομείων είναι γνωστή στους περισσότερους κατοίκους αυτής της χώρας. Πολύ περισσότερο σε όσους έχει χρειαστεί να κάνουν χρήση των υπηρεσιών τους. Πολύ πρόσφατα χρειάστηκε να νοσηλεύσω κάποιο δικό μου πρόσωπο στο μεγαλύτερο δημόσιο νοσοκομείο της χώρας. Η κατάσταση ήταν αποκαρδιωτική. Νοσηλεία νέων στον ίδιο θάλαμο με πολύ ηλικιωμένους, ελαφρών περιστατικών με ετοιμοθάνατους, με έλλειψη και των πιο στοιχειωδών μέσων που κάνουν τη νοσηλεία υποφερτή...
Οι γιατροί είχαν μερική πληροφόρηση για την πορεία του, οι ειδικευμένοι παραπέμπουν σε κάποιο ειδικευόμενο "υπεύθυνο" του θαλάμου και οι ειδικευόμενοι δε θέλουν να αναλάβουν την ευθύνη να πουν πολλά πράγματα. Κάποιος συνάδελφος που ειδικεύτηκε στο συγκεκριμένο νοσοκομείο με ρώτησε όταν του παραπονέθηκα για την κατάσταση: "έγινες πελάτης;". "Τι εννοείς;"του είπα. "Έδωσες κάτι για να σε προσέξουν;" Όχι απάντησα. "Τότε θα είσαι στη δεύτερη και τρίτη ταχύτητα και μην παραπονιέσαι" κατέληξε και απομακρύνθηκε. Κατάλαβα και δεν ήταν η πρώτη δυστυχώς φορά.
Και τότε τι κάνουμε όταν αρρωστήσουμε; "Εγώ δεν έχω ανάγκη, ακούω συχνά να λένε ασθενείς μου, έχω ιδιωτική ασφάλεια και θα νοσηλευτώ σε όποιο ιδιωτικό νοσοκομείο θέλω". Είναι όμως αυτή η λύση; Έχοντας θητεύσει τα τελευταία 21 χρόνια σε μεγάλα ιδιωτικά νοσοκομεία από αυτά που φέρνει πρώτα στο νου του κάποιος ασφαλισμένος με καλό συμβόλαιο ιδιωτικής ασφαλιστικής εταιρείας δεν θα συμφωνούσα και τόσο με αυτή τη σκέψη. Μα δεν είναι τα ιδιωτικά μας νοσοκομεία η λύση στο πρόβλημα της υγείας των Ελλήνων; Φοβάμαι πως όχι. Και πριν προλάβει κάποιος να διαμαρτυρηθεί ας εξηγήσουμε μερικά πράγματα.
Πρώτα από όλα ας ξεχωρίσουμε το ξενοδοχειακό κομμάτι από το ιατρικό- νοσηλευτικό. Είναι αλήθεια ότι τα ιδιωτικά νοσοκομεία αμιλλώνται γι' αυτό που φαίνεται. Επενδύουν πολλά χρήματα σε υποδομές. Πολυτελείς εγκαταστάσεις, παροχές, που σε κάποιες περιπτώσεις θυμίζουν καλά ξενοδοχεία. Όχι ότι δεν υπάρχουν κακοτεχνίες και ελλείψεις αλλά αυτές γίνονται πιο εύκολα αντιληπτές από όλους: τις διοικήσεις των νοσοκομείων, τους ασθενείς, τους συγγενείς, τους επισκέπτες. Και καταβάλλονται φιλότιμες προσπάθειες να αναβαθμίζονται συνεχώς στον τομέα αυτό. Είναι η πρώτη εικόνα και πρέπει να είναι καλή. Βέβαια επειδή η δαπάνη νοσηλείας είναι πολύ μεγάλη, τελικά πιστεύω ότι δεν αντιστοιχεί στα προσφερόμενα. Αλλά σε σχέση με την κατάσταση στα περισσότερα δημόσια είναι ασύγκριτα καλύτερα. Το ίδιο γίνεται και στην προσπάθεια εξοπλισμού με τα ακριβότερα και πιο προηγμένα μηχανήματα. Γίνονται επενδύσεις σε εξοπλισμό ο οποίος διαφημίζεται δεόντως από τα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και δεν είναι λίγοι οι ασθενείς που επιλέγουν το νοσοκομείο γιατί έχει το τάδε ή το δείνα μηχάνημα που θεωρείται υπερσύγχρονο. Μέχρι εδώ καλά. Τα δυσάρεστα ξεκινούν από εδώ και πέρα.
Ποιοι είναι οι γιατροί και νοσηλευτές που διαχειρίζονται όλα αυτά και ποια τα κριτήρια της επιλογής τους. Ας ξεκινήσουμε από τα προφανή. Οι νοσηλευτές είναι τις περισσότερες φορές δύο κατηγοριών: πολύ νέοι και όσοι δεν μπόρεσαν να πάνε στο δημόσιο. Οι πρώτοι γιατί είναι φτηνοί στην αγορά εργασίας και αλλάζουν πολύ συχνά γιατί οι χαμηλοί μισθοί τους σε συνδυασμό με την έντονη πίεση που τους ασκείται δεν τους ικανοποιούν και απασχολούνται σε πρώτη ευκαιρία σε άλλες δραστηριότητες ή προσπαθούν να εξασφαλιστούν στο δημόσιο. Οι δεύτεροι γιατί λόγω ελλιπών προσόντων (οι περισσότεροι δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που είναι παλαιοί στην εργασία τους αλλά δεν μπορούν με τα ίδια προσόντα να προσληφθούν πια). Στην πρόσφατη διπλωματική εργασία μου στο πλαίσιο του Μεταπτυχιακού μου στη Διοίκηση Μονάδων Υγείας όλα αυτά αποτυπώθηκαν με πολύ σαφή τρόπο και είναι στη διάθεση όποιου έχει αμφιβολία. Κάθε μήνα αποχωρούν και προσλαμβάνονται κυριολεκτικά δεκάδες νοσηλευτών. Πως λοιπόν να περιμένει κάποιος υψηλού επιπέδου νοσηλεία από άπειρους ή εμπειρικούς νοσηλευτές που πολλές φορές λόγω καλών σχέσεων με τη διοίκηση αναλαμβάνουν και θέση ευθύνης;
Το πιο πολύπλοκο κομμάτι είναι αυτό των γιατρών. Οι γιατροί στα ιδιωτικά νοσοκομεία διακρίνονται αδρά σε δύο κατηγορίες: τους μισθωτούς και τους συνεργάτες. Οι μισθωτοί είναι λίγοι και μάλλον αναγκαίο κακό για τους κλινικάρχες. Είναι νέοι γιατροί που μόλις τελείωσαν την ειδικότητά τους και απασχολούνται μέχρι να βρουν κάτι καλύτερο γιατί οι αμοιβές είναι χαμηλές και οι προοπτικές ισχνές. Δεν έχουν εμπειρία, κάνουν εφημερίες και καλύπτουν τα νοσοκομεία τις "δύσκολες" νυχτερινές ώρες ή τις ώρες που οι συνεργάτες ιατροί λείπουν στα ιατρεία τους. Πολλοί από αυτούς κάνουν δύο και τρεις δουλειές προκειμένου να συμπληρώσουν το μέτριο εισόδημά τους και κάποιοι είναι παλιότεροι που δεν μπόρεσαν να σταδιοδρομήσουν στον δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα και έτσι αναγκαστικά συνεχίζουν να διατηρούν τον άχαρο ρόλο του εφημερεύοντα. Πολλές φορές κρύβονται πίσω από ηχηρά ονόματα συνταξιούχων διευθυντών του ΕΣΥ που μετά τη σταδιοδρομία τους στα δημόσια νοσοκομεία ήρθαν στα 67 μέχρι τα 70, 80 και …. 90 χρόνια τους να συνεχίσουν τη δραστηριότητά τους!!! Αλλά επειδή το θέμα των θεραπόντων- συνεργατών ιατρών είναι πολύπλοκο θα ήταν σκόπιμο να συνεχίσουμε επόμενη φορά.
1 Παναγιωτόπουλος Κ. Νικόλαος, "Εργασιακό άγχος και εργασιακή ανασφάλεια του Νοσηλευτικού προσωπικού στο χώρο των Ιδιωτικών νοσοκομείων στην Ελλάδα σήμερα" (Αθήνα ,ΕΑΠ, 2017).
* Ο κ. Νικόλας Παναγιωτόπουλος είναι ειδικός καρδιολόγος με εξειδίκευση και πολύχρονη θητεία στην Διοίκηση Μονάδας Εντατικής Θεραπείας
from ΚΑΦΕΝΕΙΟ https://ift.tt/2IFcaxY
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου