Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Το να απαντάς σε ερωτήματα που σε αφορούν, δεν είναι πάντοτε και εξ ορισμού, κάτι το «επιβεβλημένο», στη λογική ας πούμε, πως η μη απάντηση ενδεχομένως να θεωρηθεί και ως επιβεβαίωση των όσων κάποιος άλλος ερωτά για σένα ή για λογαριασμό σου, μια επιβεβαίωση την οποία ίσως να μην την αποδέχεσαι. Διότι υπάρχουν και ορισμένα ερωτήματα τα οποία, ομοίως εξ ορισμού, βρίσκονται «εκτός συζητήσεως».
Τέτοια είναι π.χ., τα ερωτήματα που σου θέτει η Αθλιότητα. Όπως λ.χ., τα ερωτήματα που θέτει στον Ελληνικό Λαό επί επτά συναπτά έτη η Μνημονιακή Αθλιότητα. Μάλιστα, επειδή η Αθλιότητα, ιδίως εκείνη η οποία μετά δυσκολίας μπορεί να κρύψει την ολοκληρωτική της ιδεολογία, φορώντας τον φερετζέ της Δημοκρατίας, χρησιμοποιεί ένα ειδικό γραμματολογικό τύπο ερωτήσεως : η αποφαντική ερώτηση, δηλαδή, μια θέση που περιέχει μονάχα την απάντηση επί ενός ερωτήματος, (άλλωστε κάθε απάντησης πρέπει να απαντά σε κάποιο ερώτημα, ρητό ή άρρητο), που δεν θέτει στον ενδιαφερόμενο, αλλά, θεωρείται ότι την έθεσε, έτσι ώστε να εστιάζει κατ’ ευθείαν στην απάντηση που η ίδια θέλει να δώσει. Εδώ, αυτό που την ενδιαφέρει είναι τούτο : ο ερωτώμενος να μην ερωτηθεί, να μη γίνει συζήτηση μαζί του, σαφώς και αντιλαμβάνεται ποιο είναι το ερώτημα που δεν του τίθεται, αλλά, απλώς, να ακούσει την.......
απάντηση που του θέτει η Αθλιότητα.
Ασφαλώς ως λαός, ως χώρα δεν είναι η πρώτη φορά που βιώνουμε την Αθλιότητα, είτε αμιγώς εθνικής προελεύσεως, είτε αμιγώς εξωτερικής προελεύσεως, είτε, το πιο σύνηθες, μικτού χαρακτήρα. Όμως, είναι η πρώτη φορά, από ιδρύσεως του Νεοελληνικού Κράτους, που βιώνουμε σε καιρό, υποτίθεται, ειρήνης, και κυρίως με πλήρη την ΤΥΠΙΚΗ ισχύ εντός της χώρας μας του Ευρωπαϊκού Νομικού, Κοινωνικού και Δημοκρατικού Κεκτημένου, μια Ξένη Κυριαρχία, ΤΥΠΙΚΑ μονάχα οικονομικού τύπου, η οποία όμως, έχει επιβάλλει στη χώρα τέτοιες ΟΙΟΝΕΙ ΕΘΝΙΚΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ πολιτικές που δεν καλύπτουν μονάχα το συνολικό φάσμα της ιδιωτικής και δημόσιας οικονομίας, μα επίσης το σύνολο του κοινωνικού και πολιτικού γίγνεσθαι, αλλά και πολιτικές που αφορούν το ίδιο το περιεχόμενο και τον τρόπο της λειτουργίας των θεσμών της Ελληνικής Δημοκρατίας, τις Διεθνείς Σχέσεις της χώρας, άμεσες ή έμμεσες αδιάφορο, ώστε ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ των πολιτικών αυτών, και άρα το ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ, να έχει υπερβεί και τις συνέπειες πολιτικών που επιβάλλονται από Κατοχικές Δυνάμεις μετά έναν στρατιωτικό πόλεμο.
Αυτή λοιπόν Αθλιότητα που τρεχόντως ως Κατοχική Δύναμη, επί επτά συναπτά χρόνια επιβάλλει τις Κατοχικές (Μνημονιακές) Πολιτικές της, με τις γνωστές συνέπειές της, από τη πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι της στη Πατρίδα μας, δεν σου έθεσε κανένα ερώτημα. Απλώς, σου ανακοίνωσε τις απαντήσεις της επί των ερωτημάτων που λογικά ανέμενε ότι θα της επέβαλες. Εκτός δε τούτο, το να θέτει κανείς ερωτήματα και να αξιώνει απαντήσεις, αυτό υποδηλώνει την ύπαρξη ενός ισχυρού δικαιώματος του ερωτώντος έναντι του αποδέκτη της ερωτήσεώς του. Και ένα τέτοιο δικαίωμα, η Αθλιότητα ασφαλώς και επ’ ουδενί έχει τη διάθεση να αναγνωρίσει στο «υποκείμενο» της εξουσίας της, διότι το δικαίωμα αυτό, εννοεί να το αναγνωρίζει αποκλειστικά στον εαυτό της.
Ανακοίνωσε στον Ελληνικό Λαό η Μνημονιακή Αθλιότητα, από τη πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι της στη χώρα μας, απλά, πως είναι οι Αμαρτίες του που ακούσα εκούσα την ανάγκασαν να αναλάβει την ιεραποστολική Μνημονιακή της εκστρατεία προκειμένου να εξορκίσει το Κακό από τη ψυχή του, το Κακό που τον έχει καταλάβει και που τον οδήγησε, όχι μονάχα με την ανοχή του σ’ αυτό αλλά και με τις επιλογές του, στα Μονοπάτια της Κακίας. Κι επειδή στη προκειμένη περίπτωση η Αμαρτία εισχώρησε στο Μυαλό, στη Σάρκα και στο Αίμα του Ελληνικού Λαού, ανάγκη πάσα τούτο το Μυαλό, τούτη η Σάρκα και τούτο το Αίμα να αφαιρεθούν ολοσχερώς και στη θέση τους μεταμοσχευθεί Νέο Μυαλό, Νέα Σάρκα και Νέο Αίμα, τα οποία θα υποδείξουν οι Γιατροί της Ιεραποστολικής Δύναμης, ώστε ένας Ολοκαίνουργιος και Αποκαθαρμένος Λαός πάρει τη θέση του προηγούμενου.
Τα Αμαρτήματά του, δεν του ζήτησε να τα συζητήσει με εκείνους (δηλαδή την Αθλιότητα) που επικαλούνταν την ύπαρξή τους, ούτε ασφαλώς τέθηκε ζήτημα να υπερασπιστεί τον εαυτό του από τις εναντίον του κατηγορίες. Όπως κάθε ΓΝΗΣΙΑ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ, απλώς του ανακοίνωσε ποιες ήταν οι Αμαρτίες του, τα Εγκλήματά του, και του ανακοίνωσε την Ποινή, η οποία δεν επιδέχεται ούτε έφεση, ούτε αναίρεση. Είναι ως εκ τούτου τελεσίδικη, και κυρίως ΑΜΕΣΑ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗ. Και όντως, η Μνημονιακή Αθλιότητα τις ποινές της τις επιβάλλει ΑΜΕΣΑ, ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ με την Ελληνική Δημοκρατία, που έχει αναγάγει σε Θεσμό την Περιφρόνηση την Δικαιοσύνης και των αποφάσεών της. Έτσι, αντί για την Ελληνική Δημοκρατία η Υποταγή στο Νόμο, να είναι ο αυτονόητος Μονόδρομος, σε μια διαδικασία απολύτως συμβατή με την Αθλιότητα, Μονόδρομος έγινε ο δικός της Νόμος, ο Νόμος της Κατοχικής Δύναμης.
Μονόδρομος στη λογική της Αθλιότητας σημαίνει : Ό,τι κακό είναι να σου κάνω στα επόμενα 10, 30, 60 χρόνια, στο κάνω σήμερα, ώστε για τα επόμενα 10, 30, 60 χρόνια, να είμαι ήσυχος πως δεν πρόκειται να σηκώσεις κεφάλι, κι εγώ να έχω ήσυχο το δικό μου κεφάλι, πως θα σε λεηλατώ με ασφάλεια.
Βεβαίως, όπως ήδη σημειώσαμε από την αρχή του άρθρου μας, σε όλα τα ερωτήματα, δεν οφείλεται οπωσδήποτε απάντηση. Και κυρίως σε ό,τι αφορά τα ερωτήματα της Αθλιότητας, εδώ, ΔΕΝ οφείλεται καμία απάντηση. Εδώ, αντίθετα, οφείλεται ένας διαλογισμός του Λαού με τον εαυτό του, αναφορικά με τα ερωτήματα που ο ίδιος θα θέσει στον εαυτό του και από τον οποίο θα αξιώνει μια απάντηση. Ερωτήματα θεμελιώδη για την ίδια του την ύπαρξη, για την ίδια του την ανεξαρτησία και την αξιοπρέπεια. Αυτά είναι ερωτήματα που ΠΡΕΠΕΙ να απαντηθούν από τον Ελληνικό Λαό.
Ποια όμως θα μπορούσαν να ήταν τα ερωτήματα που ο Ελληνικό Λαός ΟΦΕΙΛΕΙ να απαντήσει; Οφείλει; Ναι : Οφείλει. Διότι Λαός ο οποίος αποφεύγει τα θέσει τα ζωτικά ερωτήματα που τον αφορούν, δεν πρόκειται να δώσει ποτέ απάντηση ο ίδιος, και το χειρότερο δεν είναι ότι θα μείνουν αναπάντητα, αλλά, πως θα απαντηθούν από άλλους για λογαριασμό του, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει και όποιους κινδύνους μπορεί να εγκυμονεί κάτι τέτοιο. Ο καθείς μπορεί να κάνει τον δικό του «κατάλογο». Εδώ, παρουσιάζουμε ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ μερικά από τα ερωτήματα αυτά.
Πρέπει να απαντήσουμε ως Λαός στον εαυτό μας, αν έχει βάση η μομφή που μας αποδίδει η Αθλιότητα, (όπως κι αν είναι κάτι που πρέπει να απαντηθεί και αν ναι, αν το έχουμε απαντήσει), πως :
Ø είμαστε μάζα ή Λαός με συλλογική αλλά όχι αγελαία αντίληψη
Ø ο ραγιαδισμός ενδημεί ύπουλα πλην υπαρκτά στο πνεύμα μας, στο αίμα μας
Ø είμαστε πρόβατα, άβουλοι και φοβισμένοι
Ø είμαστε παραδομένοι, ένας Λαός στα τέσσερα
Ø είμαστε απαθείς μπρος στον αφανισμό των ίδιων μας των οικογενειών, των παιδιών μας, των εγγονών μας, των γονιών μας, της Πατρίδας μας
Ø είμαστε πνευματικά ευνουχισμένοι, ανίκανοι να αντιλαμβανόμαστε τα μεγάλα και σπουδαία που συμβαίνουν εντός και εκτός της Πατρίδας μας, ανίκανοι να σχεδιάσουμε και προγραμματίσουμε την ίδια μας τη ζωή και τη χώρα μας, ανίκανοι επομένως να αποφασίζουμε χωρίς την παρουσία των Ξένων Φίλων μας
Ø είμαστε, όπως μας έχει κηρύξει η Αθλιότητα, Εμπόδιο αν όχι Εχθρό της ίδιας μας της προκοπής και προόδου, αλλά και της Πατρίδας μας, αυτή η Αθλιότητα, που αναγορεύτηκε «Σωτήρας» δικός μας και της Πατρίδας μας
Πρέπει να απαντήσουμε ως Λαός στον εαυτό μας αν τελικά η Εξουσία του Κράτους που η Αθλιότητα την ασκεί υπέρ αυτής, θα συνεχίσουμε να το ανεχόμαστε ως γεγονός, ή θα αγωνιστούμε να ανακτήσουμε την δική μας Εξουσία μέσα στο δικό μας Κράτος.
Πρέπει να απαντήσουμε αν όλα τα παραπάνω ερωτήματα, και άλλα σαν αυτά, μας θυμώνουν ή «το έχουμε ρίξει στο καλαμπούρι» ακούγοντάς τα.
Πρέπει να απαντήσουμε ως Λαός στον εαυτό μας, αν θα ανεχόμαστε για πολύ ακόμα, πόσο μάλλον να συμμετέχουμε συντασσόμενοι με την Αθλιότητα, αποδεχόμενοι τις περί Μονοδρόμων θεωρίες και επιχειρήματά της, στις εναντίον μας λοιδορίες και απαξιωτικές σε βάρος μας συμπεριφορές, ή αν θα υπερασπιστούμε τα «όσια και ιερά» μας.
Πρέπει να απαντήσουμε ως Λαός στον εαυτό μας, αν θα ανεχόμαστε για πολύ ακόμα την Αναξιοπρέπεια στην οποία οι Μνημονιακές Πολιτικές έχουν καταδικάσει ένα ολόκληρο Λαό.
Θέλουν το Λαό μουγγό και κουφό, τον θέλουν τυφλό. Θέλει η Αθλιότητα να είναι η η φωνή σου, τα αυτιά σου, τα μάτια σου, και ιδού που ο Λαός πρέπει να αποδείξει αν τους δίνει την εξουσιοδότηση να ισχυρίζεται η Αθλιότητα στο εσωτερικό και στο εξωτερικό πως εκπροσωπεί τα μάτια, τα αυτιά και το στόμα του Λαού. Ένα ακόμα σκαλοπάτι και θα ισχυριστούν πως κι η ψυχή του λαού, κι αυτή ξεριζώθηκε και δόθηκε λάβαρο σ' όλους αυτούς που επαγγέλλονται τους ηγέτες και σωτήρες της χώρας.
Άθλια Δάχτυλα με τρόπο επαίσχυντο κατέδειξαν τον ελληνικό λαό κι Άθλιες Γλώσσες τον κατηγόρησαν ως τον Ένοχο της Μεγάλης Αμαρτίας, ως την Αιτία της Βιούμενης Βαρβαρότητας στη Πατρίδα μας. Πρέπει να απαντήσουμε ως Λαός στον εαυτό μας, αν θα ανεχόμαστε για πολύ ακόμα αυτή την Αθλιότητα.
Επαγγέλθηκε η Αθλιότητα, και το κυριότερο, επέβαλε την Απόλυτη Καταστροφή του Ελληνικού Λαού και της Ελλάδας ως τη «Σωτηρία» τους. Πρέπει να απαντήσουμε ως Λαός στον εαυτό μας, αν θα ανεχόμαστε για πολύ ακόμα αυτή την Πορεία προς την Καταστροφή.
Είτε το λένε με λόγια είτε το δείχνουν με έργα, η Κατοχική Δύναμη δεν χάνει ευκαιρία να μη προσβάλλει τη Χώρα και τον Λαό, να μη τον εξευτελίζει, να μην υπογραμμίζει το Καθεστώς Υπανθρωπίας του Λαού, στον ίδιο βαθμό που με τα έργα της δεν παύει να προβάλλει τον Νέο Υπεράνθρωπο που κυριαρχεί πάνω του. Τούτον τον Υπεράνθρωπο, δεν στον προβάλλει καν ως πρότυπο για να τον μοιάσει ο Λαός. Κάθε άλλο. Ο Υπεράνθρωπος της Αθλιότητας είναι κάτι το Ανώτερο, ιδίως σε σχέση με το Βαλκάνιο (Υπο)Πρότυπο, το οποίο φαντάζει ως ένα θλιβερό πολιτιστικό κατάλοιπο της Προϊστορίας. Αν οι Βαλκάνιοι είχαν συνειδητοποιήσει την τεράστια γεωστρατηγική, οικονομική και εμπορική σημασία της περιοχής τους, την μυθώδη αξία των πλουτοπαραγωγικών πόρων της περιοχής, και πάνω απ' όλα τη σημασία που θα είχε μια συνεννόηση και συνεργασία μεταξύ τους, θα ήταν δυνατόν να εξασφαλίσουν πλούτο και επίπεδα ευημερίας Ελβετίας για τους λαούς τους, μέσω των εσόδων τους από τα ρόγιαλτις που θα εισέπρατταν από την λοιπή Ευρώπη, τη Ρωσία, τις ΗΠΑ, τη Κίνα και άλλες χώρες, απλά για να τις επιτραπεί να δραστηριοποιούνται οικονομικά στη περιοχή τους.
Τι ήσασταν πριν έρθει ο Υπεράνθρωπός μας στη χώρα σας; Ρωτά η Αθλιότητα. Ένα τίποτα! Τι προοπτικές σας φέρνουμε; Να συγκλίνετε οικονομικά (μονάχα;) προς τη Βουλγαρία. Δεν είναι θαυμάσιο αυτό; Ή μήπως θεωρείτε τη Βουλγαρία κατώτερη από σας;
Η απάντησή μου είναι τούτη : Δεν θέλω να συγκλίνω προς τη Βουλγαρία διότι δεν θεωρώ τον Υπεράνθρωπό σας και τη χώρα του ανώτερα από τον Βούλγαρο και τη Βουλγαρία, και ασφαλώς ούτε τη Πατρίδα μου υποδεέστερη οιουδήποτε Υπερανθρώπου πάνω σε τούτο τον πλανήτη.
Πρέπει να απαντήσουμε ως Λαός στον εαυτό μας αν διαθέτουμε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ, που έχουν να κάνουν με την Αξιοπρέπειά μας, την Δημοκρατία μας και την Ανεξαρτησία της Πατρίδας μα, ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΤΙΜΗΜΑ, και κυρίως, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ για να υπερασπιστούμε τις παραπάνω κόκκινες γραμμές.
Η Αθλιότητα, τούτη την αγωνιστική διάθεση θα αξιολογήσει. Και, ασφαλώς, το να εξαρτά κανείς την θέσπιση κόκκινων γραμμών όπως οι παραπάνω, από την «κατανόηση» της Αθλιότητας, αυτό, απλά, υπογραμμίζει την φοβερή αδυναμία να θέτει ρεαλιστικούς στόχους.
Πρέπει να απαντήσουμε ως Λαός στον εαυτό μας αν θα παίξουμε το παιχνίδι της αυτοενοχοποίησής μας, πράγμα που τον μόνο που ωφελεί είναι η Αθλιότητα.
Εν προκειμένω, όπως έχω ήδη επισημάνει σε παλαιότερα άρθρα μου, ο οποίος εξευτελισμός που επιβάλει ο Κυρίαρχος στον Υποτελή, δεν είναι μονάχα ζήτημα ιδιοτροπίας -και ενδεχομένως καθόλου ιδιοτροπίας. Είναι μια σχεδιασμένη στρατηγική απόσπασης της ομολογίας του Υποτελούς για τις τεράστιες ευθύνες του για ότι κακό συμβαίνει στη κοινωνία, στη χώρα της οποίας είναι «υπήκοος», ή, κατά περίπτωση, της αδυναμίας του, να αντιμετωπίσει το ίδιο του το μέλλον, και, πράγμα πολύ σημαντικότερο, να προσδιορίσει ο ίδιος τις προοπτικές του, τη διαδικασία επίτευξής του, και κυρίως χωρίς την ηγεσία του Κυρίαρχου.
Τι λέει η Αθλιότητα, απευθυνόμενη στον Ελληνικό Λαό; Εσύ ο ίδιος σακάτεψες αν όχι και σκότωσες ό,τι τώρα θρηνείς σα σημαντικές αν όχι καθοριστικές απώλειες της Ζωής σου. Οι μέχρι το Σωτήριο Έτος 2009 επιδόσεις σου, σχεδόν όλης της μεταπολιτευτικής περιόδου, δεν ήταν παρά μια απάτη και μια κλοπή χάρτη στην οποία ζούσες πέρα από τις δυνατότητές σου, έχοντας γίνει παχύσαρκος τρώγοντας κλεμμένα φαγητά. Όλα αυτά κλέβονταν αυτά τα χρόνια από αυτήν που εσύ αποκαλείς Αθλιότητα, αλλά που στη πραγματικότητα δεν είναι παρά ο ιδιόκτητης των κλοπιμαίων που τώρα τα παίρνει πίσω. Μετά την αφαίρεση των κλοπιμαίων, επιστρέφεις εκεί που υα έπρεπε πάντα να ανήκεις, Στη δεκαετία του 1960 ή ακόμα και του 1950.
Τι απαντώ σε όλα αυτά;
Τίποτα!
Έχουν αυτές οι κατηγορίες τόση αξία όση αξία μπορεί να είχαν οι κατηγορίες των Δυνάμεων Κατοχής τη περίοδο 1941-1944, όταν χαρακτήριζαν την εναντίον τους Αντιστασιακή Δράση, ως δράση συμμοριών! Υπήρχε τότε κανείς λόγος ή λογική, η Αντίσταση να αρχίσει διάλογο με τις Κατοχικές Δυνάμεις, αναφορικά με το περιεχόμενο του όρου Αντίσταση για να τους πείσει αν ήταν ή όχι «συμμορίτες»; Ακριβώς για τον ίδιο λόγο περιττεύει και κάθε συζήτηση με την Μνημονιακή Κατοχική Δύναμη.
Ο Υποτελής οφείλει να δηλώσει την κατωτερότητά του μπρος στον Κυρίαρχο, όπως και να δηλώσει την Καθολική Υπεροχή του Κυρίου του.
Ζητά η Αθλιότητα απ’ το Λαό να σκέφτεται «ορθολογικά» απέναντι στον εμφανή παραλογισμό της. Αν αυτό το πράξει ο Λαός, το παιχνίδι το έχει χαμένο από χέρι. Με τον παραλογισμό, γνήσιο ή σκοπούμενο, δεν διαλέγεσαι, και κυρίως, δεν είναι δυνατό να διαλεχτείς «λογικά». Την Αθλιότητα την αγνοείς και την προσπερνάς.
Πρέπει επίσης να απαντήσουμε ως Λαός στον εαυτό μας αν θα συνεχίσουμε να ανεχόμαστε τη ΒΙΑ των πολιτικών της Κατοχικής Δύναμης, μια ΒΙΑ που καταστρέφει (οικονομικά, κοινωνικά, ψυχικά και από άποψη φυσικής υγείας) Ανθρώπους, υποδομές, τη Κοινωνία και την οικονομία της Πατρίδας μας, μια ΒΙΑ στην οποία η Μνημονιακή Αθλιότητα χρησιμοποιεί όλα τα διεθνώς απαγορευμένα όπλα.
Όμως, ας μη ξεχνάμε τούτο : Κανείς βασανιστής δεν είναι ψυχικά ισορροπημένο άτομο.
from ΚΑΦΕΝΕΙΟ... http://ift.tt/2rBxlrq
