Το δίλημμα «περισσότερη Ευρώπη, εναντίον λιγότερης Ευρώπης» τίθεται για μία ακόμα φορά, ενώ οι ηγέτες φαίνεται να κατάλαβαν πια πως η πραγματική μεταρρύθμιση είναι η μόνη επιλογή τους, σχολιάζει ο Matthew Karnitschnig.
Και μετά, έγιναν 27... Έπειτα από το μελαγχολικό τελευταίο δείπνο με τον Βρετανό πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον την Τρίτη το βράδυ....
, για να συζητήσουν το δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο, η ετερόκλητη συλλογή νησιωτικών εθνών και περιφερειακών και παγκόσμιων δυνάμεων σχεδιάζουν να παραμείνουν στην ΕΕ (τουλάχιστον για τώρα) συνεδρίασαν στις Βρυξέλλες για μια «ανεπίσημη» σύνοδο κορυφής την Τετάρτη, ώστε να συζητήσουν τι πρέπει να κάνουν στη συνέχεια.
Ενώ υπήρξε μια συναίνεση ότι το Brexit είναι μια «κλήση αφύπνισης» και ένα μείγμα θλίψης για το αποτέλεσμα αλλά και θυμού για τον Κάμερον, υπήρξε λιγότερη σαφήνεια και πολλή συζήτηση για το πώς η ΕΕ θα πρέπει να ανταποκριθεί. «Οι επόμενες εβδομάδες θα είναι αποφασιστικής σημασίας», δήλωσε ο Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ. «Η Ευρώπη πρέπει να δείξει την σταθερότητα της, την αλληλεγγύη της, την ικανότητά της να προτείνει πρωτοβουλίες για και με τους Ευρωπαίους».
Τα πρώτα σχέδια, τα οποία θα ακούγονται οικεία σε όποιον έχει παρακολουθήσει την ευρωπαϊκή πολιτική τα τελευταία 30 χρόνια, μπορεί να συνοψιστούν στο «περισσότερη εναντίον λιγότερης Ευρώπης». Η κεντροαριστερά της Ευρώπης, σε ό,τι θα μπορούσε να θεωρηθεί εσφαλμένα ως μελέτη προσαρμογής της θεωρίας του Παβλόφ, ανταποκρίθηκε στο βρετανικό σφύριγμα ξεσκονίζοντας το σχέδιό της για μια πιο φεντεραλιστική Ευρώπη, εφοδιασμένη με ένα κοινό προϋπολογισμό και πολύ βαθύτερη πολιτική ολοκλήρωση.
Μόλις μια ημέρα μετά το αποτέλεσμα, οι Σοσιαλιστές υπουργοί Εξωτερικών της Γαλλίας και της Γερμανίας παρουσίασαν ένα έγγραφο που σκιαγραφούσε το όραμά τους για τα «περαιτέρω βήματα προς την κατεύθυνση μιας πολιτικής ένωσης στην Ευρώπη», συμπεριλαμβανομένης της εισαγωγής μιας «δημοσιονομικής ικανότητας» από το 2018 για να επενδύσουν στις κακοποιημένες οικονομίες της Ένωσης.
Τέτοιες ιδέες, και οι δημοσιονομικές μεταβιβάσεις που συνεπάγονται, είναι ανάθεμα για τους περισσότερους από τους συντηρητικούς της Ευρώπης. Η κεντροδεξιά πιέζει προς την αντίθετη κατεύθυνση: «Εθνικές λύσεις όπου είναι δυνατόν, ευρωπαϊκές λύσεις, όπου είναι απαραίτητο», δήλωσε ο Ολλανδός πρωθυπουργός Μαρκ Ρούτε. «Αυτή δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να καταφύγουμε σε εξτρεμιστικές σκέψεις ή να κολλήσουμε σε ιδεολογικές συζητήσεις για ένα υπερκράτος έναντι των εθνικών κρατών», είπε μετά τη Σύνοδο Κορυφής της Τρίτης. «Στόχος μας θα πρέπει να είναι η πρακτική συνεργασία που θα οδηγήσει σε μια ισχυρότερη και καλύτερη Ευρώπη».
Σε χώρες με ισχυρά αντιευρωπαϊκά κινήματα, μια ομάδα που περιλαμβάνει τώρα το μεγαλύτερο μέρος της ηπείρου, η πολιτική όρεξη για βαθύτερη ολοκλήρωση έχει εξατμιστεί. Αυτό υποδηλώνει ότι θα επικρατήσει μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση. Αντί να προσπαθούν να αναδιαρθρώσουν ριζικά την ΕΕ, ένα έργο που θα απαιτούσε τόσο ομοφωνία όσο και δημοψηφίσματα σε ορισμένες χώρες, πολλοί από τους ηγέτες του μπλοκ δήλωσαν μετά τις συζητήσεις της Τετάρτης ότι θα λειτουργήσουν εντός των ορίων αυτού που υπάρχει ήδη. Ο στόχος τους είναι να βρουν κοινές λύσεις για την αντιμετώπιση των θεμάτων - από την οικονομική στασιμότητα ως την μετανάστευση και την ασφάλεια.
"Μπορούμε να εργαστούμε εντός των συνθηκών μας και μπορούμε να εργαστούμε στο πλαίσιο της στρατηγικής μας ατζέντας», δήλωσε η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ.
Η ατζέντα της στην οποία αναφέρθηκε η Μέρκελ υπογραμμίστηκε κατά τη διάρκεια μιας συνόδου κορυφής του 2014 μετά τις ευρωπαϊκές εκλογές. Απαριθμεί πέντε προτεραιότητες για την ΕΕ, από την οικονομία, ως την ενέργεια και την εξωτερική πολιτική. Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, τόνισε ότι δεν θα υπάρξουν μεταρρυθμίσεις έξω από τις υπάρχουσες συνθήκες, προσθέτοντας ότι ο στόχος ήταν «η εφαρμογή και όχι και η καινοτομία».
Ευρω-κλίκες
Η δυσκολία τόσο για τον Γιούνκερ, όσο και για τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ θα είναι να «μαντρώσουν» τα κράτη-μέλη. Το σοκ του Brexit γέννησε μια σειρά από νέα «μορφώματα», μικρότερες ομάδες χωρών εντός των 27. Η Γερμανία συναντήθηκε με τη Γαλλία και την Ιταλία στο Βερολίνο για να προετοιμαστούν για τη Σύνοδο Κορυφής, για παράδειγμα. Οι λεγόμενες χώρες του Visegrad, μια ομάδα από τέσσερα κράτη της Κεντρικής Ευρώπης, κάνουν τις δικές τους συζητήσεις του. Όσο ισχυρότερες γίνονται τέτοιες ομαδοποιήσεις, τόσο πιο δύσκολα θα μπορούσε να σφυρηλατηθεί μια συμβιβαστική λύση μεταξύ των 27.
Με αυτά τα δεδομένα, οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν είναι σαφείς σε όλους μας: η ανεργία των νέων, η μετανάστευση, η τρομοκρατία, η οικονομική ανισότητα, για να αναφέρουμε μόνο μερικά. Το ερώτημα είναι πώς να τα αντιμετωπίσουν. Σε αυτό το βασικό ερώτημα, οι ηγέτες πρόσφεραν ελάχιστες συγκεκριμένες προτάσεις, προγραμματίζοντας μια άλλη σύνοδο κορυφή των 27 τον Σεπτέμβριο στη Μπρατισλάβα, για να συζητήσουν τα επόμενα βήματα.
Ερωτηθείς, μετά τη συνεδρίαση της Τετάρτης, ποιες ειδικές προτάσεις ήταν υπό συζήτηση, ο Τουσκ, ταραγμένος, έκανε μια παύση και στη συνέχεια είπε: «Θα χρειαστούν δύο ημέρες για να εξηγήσω πώς θέλουμε να αντιμετωπίσουμε την κρίση μας». Αυτό το έλλειμμα επικοινωνίας βρίσκεται στον πυρήνα της αμαυρωμένης εικόνας της ΕΕ. Όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι θεωρούν την ΕΕ όχι ως λύση για την κρίση, αλλά ως ρίζα της. Μεταξύ των αυξανόμενων τάξεων των ευρωσκεπτικιστών, η ΕΕ είναι συνώνυμη με αυτό που θεωρούν ως δύο μάστιγες της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού.
Λαϊκιστές τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς, από το Podemos στην Ισπανία ως το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία, απορρίπτουν την έμφαση της ΕΕ στο ελεύθερο εμπόριο και στις φιλελεύθερες οικονομικές αρχές.
Προβλήματα όπως ο έλεγχος των συνόρων και η ασφάλεια, αν και περίπλοκα, μπορούν να αντιμετωπιστούν. Αν η οικονομία της περιοχής εξακολουθεί να λιμνάζει, όμως, δίνοντας στα εκατομμύρια των φτωχών Ευρωπαίων σε όλη την ήπειρο ελάχιστες ελπίδες για μια καλύτερη ζωή, η εμπιστοσύνη στην ΕΕ αναπόφευκτα θα μειωθεί. Αυτός είναι ο λόγος που θα είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωση του μπλοκ ο τρόπος παρουσίασης μιας θετικής αφήγησης για την ΕΕ, που θα υπογραμμίζει τα οφέλη που προσφέρει. Αν και το στρατόπεδο υπέρ της παραμονής στη Βρετανία δοκίμασε αυτήν την προσέγγιση, βασικό επιχείρημα του δεν ήταν η εγγενής υπόσχεση της ένταξης στην ΕΕ, αλλά το ότι η εναλλακτική λύση θα ήταν χειρότερη. «Δεν θα πρέπει να χρησιμοποιούμε μόνο το φόβο για να πείσουμε για περισσότερη Ευρώπη», δήλωσε ένα Γάλλος αξιωματούχος κατά τη σύνοδο κορυφής. «Δεν λειτούργησε αυτό στο Ηνωμένο Βασίλειο. Πρέπει να αφορά το τι κάνει η Ευρώπη σωστά και πώς μπορεί αυτό να είναι θετικό για τους ανθρώπους».
Πρόβλημα εικόνας
Ο Γιούνκερ και άλλοι ανώτεροι αξιωματούχοι της ΕΕ θρηνούν εδώ και καιρό για την τάση των εθνικών κυβερνήσεων να παίρνουν τα εύσημα για τις επιτυχίες της Ένωσης και να κατηγορούν τις Βρυξέλλες για τα προβλήματα. Οι Βρετανοί πολιτικοί το έκαναν αυτό για δεκαετίες, παρουσιάζοντας την ΕΕ ως έναν αντιδημοκρατικό, τεχνοκρατικό κολοσσό. «Εάν λέτε στους ανθρώπους εδώ και χρόνια ότι κάτι δεν πάει καλά με την Ένωση, μην εκπλήσσεστε εάν οι ψηφοφόροι το πιστέψουν», δήλωσε ο Γιούνκερ.
Πράγματι, η εικόνα της ΕΕ σε πολλές χώρες δε μοιάζει καθόλου με την πραγματικότητα. Έχει ευρέως επικριθεί ως αντιδημοκρατική και αδιαφανής, για παράδειγμα, παρά το γεγονός ότι κάθε χώρα κατέχει θέση στο Κολέγιο των Επιτρόπων και στέλνει αντιπροσώπους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το πρόβλημα είναι ότι οι ευρωπαίοι πολιτικοί έχουν ένα χαμηλό προφίλ στις περισσότερες χώρες. Σε ορισμένες χώρες, λιγότερο από το 20 τοις εκατό του εκλογικού σώματος κάνει τον κόπο ακόμα και να ψηφίσει στις εκλογές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Σε πολλές χώρες, οι ψηφοφόροι δεν έχουν ιδέα για το ποιος είναι ο επίτροπος τους.
Συνήθως, όταν η Ευρώπη δεν μπορεί να συμφωνήσει, το status quo επικρατεί. Αυτή τη φορά, με το μέλλον της Ένωσης να κρέμεται από ένα σχοινί, οι ηγέτες επέμειναν ότι κατάλαβαν πως η πραγματική μεταρρύθμιση ήταν η μόνη επιλογή τους. «Τίποτα δεν θα ήταν χειρότερο από το status quo», δήλωσε ο Ολάντ.
