Αυτός είναι ο τίτλος ενός διηγήματος του 1975 από την Ούρσουλα Λε Γκιν με τίτλο στα αγγλικά“The ones who walk away from Omelas”. Στο συγκεκριμένο διήγημα, η συγγραφέας μάς περιγράφει τη ζωή των κατοίκων της πόλης Όμελας, στην οποία όλοι ζουν τρισευτυχισμένοι. Τα πάντα κυλάνε ρολόι και η ζωή είναι απλώς ειδυλλιακή. Υπάρχει, όμως, κάτι που όλοι το ξέρουν και απλώς αδιαφορούν, γιατί, εάν θελήσουν να το αλλάξουν, τότε αυτή η “μαγεία”θα εξαφανιστεί.
Όλη αυτή η “μαγεία” στηρίζεται στην υποδούλωση ενός παιδιού με πνευματική αναπηρία, που ζει φυλακισμένο στο υπόγειο ενός σπιτιού. Όποιος θελήσει να το ελευθερώσει, τότε θα διαλύσει την ευμάρεια της πόλης. Έτσι, κάποιοι, μην αντέχοντας αυτήν την ψεύτικη........ κατάσταση, την εγκαταλείπουν, γιατί, εάν θελήσουν να ελευθερώσουν το παιδί, τότε θα θέσουν σε κίνδυνο όλη την πόλη. Ίσως αυτοί, που εγκαταλείπουν την Όμελας, να είναι και οι πιο τραγικοί χαρακτήρες, γιατί δε θέλουν να θέσουν σε κίνδυνο την πόλη, αλλά μην μπορώντας το ψέμα, τελικώς φεύγουν από αυτήν, θέλοντας να περισώσουν και την υπόληψή τους από ένα συλλογικό έγκλημα.
Μάς θυμίζει μήπως κάτι όλο αυτό; Μήπως οι κακώς αμειβόμενοι εργαζόμενοι που κατασκευάζουν το iphone στην Κίνα ή τα κορίτσια του Πακιστάν που φτιάχνουν την μπάλα του Μουντιάλ είναι στη θέση του παιδιού της ιστορίας μας; Μήπως οι εργάτες στα αδαμαντωρυχεία που βγάζουν τα “ματωμένα”διαμάντια, για να τα φορέσουν οι γυναίκες της Δύσης είναι στη θέση αυτή; Ή μήπως οι εργάτες της φράουλας στη Μανωλάδα μάς θυμίζουν κάτι; Για να μην αναφερθούμε φυσικά στο εμπόριο λευκή σαρκός ή ό,τι άλλο εμπόριο και δουλεμπόριο μπορεί να υπάρχει στον κόσμο μας(Όμελας)....
Και όμως, στην εποχή μας, μια εποχή που υπερηφανεύεται για την ταχύτητα της πληροφόρησης και που εμείς οι ίδιοι διατεινόμαστε ότι είμαστε πιο ευαίσθητοι σε ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τίποτα δε φαίνεται να είναι και πολύ διαφορετικό από την ιστορία. Μπορεί, βέβαια, να είμαστε γνώστες ή να ποστάρουμε στο Facebook καταγγελίες και μηνύματα με περιεχόμενο, αλλά πόσο πραγματικά κάνουμε κάτι ή για να το εκφράσουμε διαφορετικά πόσο πραγματικά εγκαταλείπουμε την Όμελας;
Μάλλον η απάντηση είναι ατομική περισσότερο αλλά η κατάσταση είναι αρνητική παρά θετική και αισιόδοξη. Φυσικά και υπάρχουν ακτιβιστικές οργανώσεις και μέλη δυναμικά, που αρνούνται αυτήν τη ματαιοδοξία και την αντιπαραβάλουν με μια δικαιότερη κατάσταση, διεκδικούν ευνοϊκότερες συνθήκες, αλλά αυτοί περισσότερο μοιάζουν με όσους εγκαταλείπουν την Όμελας, παρά με εμάς τους υπολοίπους που κατοικούμε σε αυτήν, γνωρίζοντας και εθελοτυφλώντας. Θα μπορούσαμε να εγκαταλείψουμε όλοι την Όμελας; Μπορεί και ναι. Αλλά, κάποιος θα πρέπει να κάνει κάτι και για το “παιδί” του διηγήματος. Αυτό το “παιδί” ίσως και να μην ξέρει ότι υπάρχει κάτι διαφορετικό, γιατί μεγάλωσε στο υπόγειο. Αλλά δε θα πρέπει κάποιος κάποτε να πράξει κάτι;
Ίσως, ισχύει και στην περίπτωσή μας η ρήση του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ ότι, δηλαδή, κάποια στιγμή η ανθρωπότητα θα αναγκαστεί να λογοδοτήσει όχι για τα εγκλήματα,που κάποιοι έπραξαν,αλλά για τη σιωπή των υπολοίπων μας. Και είναι αυτή η σιωπή ή μάλλον η εθελούσια σιωπή, που κρατά το “παιδί”της ιστορίας μας υποδουλωμένο στα υπόγεια ενός κόσμου, που περνά τρυφηλή ζωή αδιαφορώντας και σιωπώντας.
from ΚΑΦΕΝΕΙΟ http://ift.tt/1DF51Or
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου