Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Αι δυσωδίαι ημών χρειάζονται, φίλε μου, καιρόν μακρόν δια να εκπλυθώσιν. Η ανομία των κρατούντων μας έκαμε να χάσωμεν ολότελα τη διάκρισιν του δικαίου και του αδίκου...
Αδαμάντιος Κοραής : Επιστολές προς το Έθνος, εκδ. ΡΟΕΣ, Αθήνα, 2010 (Επιστολή προς Ι. Ρώταν, Τεργέστην, 7.9.1819, σελ. 79)
...Πόσων ποτίζει τὸ βρωμερὸν ὕδωρ τῆς λήθης!
Ανωνύμου του Έλληνος : Ελληνική Νομαρχία – Ήτοι Λόγος περί ελευθερίας, εκδ. Κάλβος, Αθήνα, 1980, σελ. 152
Ζούμε τρεχόντως ένα ακόμα ελπιδοφόρο μνημονιακό αφήγημα. Ένα ακόμα; Ασφαλώς! Αναλογιστείτε μονάχα πόσες φορές από το 2018 είχε αναγγελθεί το «τέλος των Μνημονίων», διότι η «Σωτηρία» είχε επιτέλους συντελεστεί και ο «ασθενής» περίμενε το «εξιτήριο», απλά, για να πληροφορείται την κάθε φορά, πως νεώτερες «εξετάσεις» έδειχναν «απρόσμενες επιπλοκές» ή ακόμα και «λάθη ιατρικά» στην «θεραπεία» του, με αποτέλεσμα να παρατείνεται συνεχώς η παραμονή του στο καθεστώς της «θεραπείας» που μάλιστα, γίνονταν όλο και πιο επώδυνη διότι την εκάστοτε διαφαινόμενη «αποθεραπεία» την διαδέχονταν μια ακόμα μεγαλύτερη «επιπλοκή».
Φτάσαμε έτσι, στα 2018, και ζούμε τώρα το νέο αφήγημα της «καθαρής εξόδου» στις αγορές. Τούτη δε τη φορά, ίσως και βγούμε στις αγορές, αν μη τι άλλο, διότι και οι ίδιοι οι «γιατροί», έχουν μεγάλη ανάγκη να δείξουν πως δεν απέτυχαν τελείως στην αποστολή τους!
Γύρω από το ερώτημα πόσο «καθαρή» θα είναι αυτή η έξοδος, αν γίνει τελικά, έχει αναπτυχθεί μεγάλη συζήτηση.
Τι σημαίνει «καθαρή έξοδος»; Σημαίνει πως η οικονομία μας έφτασε σε ένα βαθμό εξυγίανσης που απόκτησε την «εμπιστοσύνη» των αγορών κι έτσι μπορεί να χρηματοδοτείται και πάλι από αυτές, μετά από.....
οκτώ χρόνια εκτός αυτών. Και γιατί είχαμε αποκλειστεί από τις αγορές; Μην το ξεχνάτε : κυρίως για το χρέος που είχαμε το 2010, το οποίο όντας 120% του ΑΕΠ θεωρούνταν μη βιώσιμο. Τι μας λένε τώρα; Σήμερα, που το χρέος είναι 185% περίπου και με την προοπτική όχι ενός βιώσιμου ονομαστικού κουρέματος μα απλώς με την υπόσχεση της ρύθμισής του χωρίς καμία ονομαστική μείωσή του, κι αφού η πραγματική οικονομία μας είναι όχι απλά σε πιο άσχημη κατάσταση από ό,τι το 2010, έχοντας χάσει πάνω από το ¼ του ΑΕΠ, με την επίσημη ανεργία να ίπταται άνω του 20-21% και μαζί με την ανεπίσημη να έχει αγγίξει την στρατόσφαιρα, με έναν στους δύο Έλληνες να μην μπορεί να πληρώσει τις υποχρεώσεις του στην εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία και να κινδυνεύει με τους πλειστηριασμούς να χάσει το σπίτι του, με την κοινωνία διαλυμένη, με την οικονομική ανάπτυξη να μην έχει στοιχειωδώς επιχειρηθεί να δρομολογηθεί μέσω των Μνημονιακών πολιτικών και μέσα σε όλα αυτά, και με την απειλή εκ μέρους της Τουρκίας να φέρει τη Χώρα στα πρόθυρα πολεμικής σύγκρουσης, οι αγορές, με όλα αυτά τα δεδομένα, με κάποιο μαγικό τρόπο, έχουν «πειστεί» πως είμαστε «αξιόπιστοι» ενώ δεν είμασταν το 2010 όταν ΟΛΑ τα θεμελιώδη δεδομένα ήταν θετικότερα, με μοναδική εξαίρεση το έλλειμμα προϋπολογισμού, το οποίο, από μόνο του, δεν δικαιολογούσε με κανένα τρόπο ό,τι επακολούθησε ως «Μνημονιακή Λαίλαπα».Όμως, θα πάω ένα βήμα ακόμα πιο πέρα. Έστω, ότι όλα τα παραπάνω, δεν αποτελούν επαρκείς λόγους ώστε οι αγορές να μην μας ανοίξουν τις αγκάλες τους και πάλι, και ας δεχτώ τούτη την άποψη. Έστω, ακόμα, να πάω και ένα βήμα παραπέρα, να δεχτώ ότι βγαίνουμε από τα Μνημόνια τόσο καθαρά τον Αύγουστο που έρχεται, ώστε τον Σεπτέμβρη, θα δούμε μια Ελλάδα στην οποία όλοι οι -τουλάχιστον- ακραία αντικοινωνικοί και όλοι οι -τουλάχιστον- κριθέντες τελεσιδίκως ως παράνομοι αντιμνημονιακοί Νόμοι, μα και εκείνοι οι Μνημονιακοί νόμοι θεωρούνται παράλογοι από κάθε οικονομική σκοπιά και «σκοτώνουν» την οικονομία, θα έχουν κι αυτοί ριφθεί στη πυρά και τα πράγματα θα επανέλθουν στη προτεραία τους (καλύτερη) κατάσταση. («Παραδόξως», αλλά όχι και τόσο, το «2010» τίθεται ως επιθυμητός στόχος, για ένα πλήθος βασικών μακροοικονομικών μεγεθών, όπως το μέγεθος του ΑΕΠ, όπως το χρέος, όπως η ανεργία, όπως η ζήτηση, κ.λπ., ώστε μας κάνει να αναρωτηθούμε, όσοι χρειάζονται τούτο τον προβληματισμό, γιατί τότε δεν κάναμε τα πάντα να διατηρήσουμε αυτά τα μεγέθη το 2010 όπως ήταν, και γιατί κάναμε τα πάντα για να μην τα διαρηρήσουμε!)
Έστω, παρά τους παραπάνω προβληματισμούς μας, ότι θα βιώσουμε μια τέτοια ειδυλλιακή κατάσταση.
Ακόμα κι έτσι, λοιπόν, κάτι το εξαιρετικά μη καθαρό, κάτι το εξαιρετικά ρυπαρό θα αφήσουμε πίσω μας, για το οποίο ουδείς ομιλεί.
Τι είναι αυτό; Είναι το αναπάντητο ερώτημα : Πώς φτάσαμε στο ΕΘΝΙΚΟ ΈΓΚΛΗΜΑ του 2010, τόσο από την άποψη του τι προηγήθηκε όσο και από την άποψη του τι ακολούθησε;
Το 2010 η Εθνική Ύβρις παρουσιάστηκε ενώπιόν μας με όλη της την θλιβερή μεγαλοπρέπεια.
Ένας έθνος ΣΥΝΟΛΙΚΑ, λοιδορήθηκε εδώ και στο εξωτερικό, κατηγορήθηκε, για διαχρονικά εγκλήματα στις επιλογές και τις συμπεριφορές του, που το οδήγησαν στην Κρίση του 2010, η οποία θεωρήθηκε και ως η Νέμεσις που θα ξέπλυνε αυτά τα εθνικά «εγκλήματα» του Λαού, μια Νέμεσις που θα ήταν τόσο σκληρή όσο και το διαπραχθέν «έγκλημα» και τόσο δίκαιη ώστε «χειρουργικά» θα τιμωρούσε (όπερ και εγένετο) τους «πραγματικούς ενόχους» που ήταν κατά σειρά προτεραιότητας : οι μισθωτοί και συνταξιούχοι, και «εξ αντανακλάσεως» μέσω της δραματικής μείωσης της ενεργού ζήτησης η μικρομεσαία επιχειρηματική τάξη.
Και από που προέκυψε ποιοί ήταν αυτοί οι «πραγματικά ένοχοι» (δηλαδή οι μισθωτοί και συνταξιούχοι), αυτός ο αδηφάγος συρφετός που «έφαγε τα λεφτά»;
Από πουθενά! Από καμία έρευνα! Οι «ένοχοι» καταδείχτηκαν με μια διαδικασία αντάξια κάθε ολοκληρωτικού καθεστώτος! Η «ενοχή» δεν προέκυψε στα πλαίσια μιας σε βάθος διερεύνησης του εγκλήματος, που είναι ο έλεγχος σε βάθος σύμβαση προς σύμβαση για κάθε ευρώ και παλαιότερα δραχμή που το Κράτος δανείζονταν ώστε να βλέπαμε τόσο για ποιο λόγο το Κράτος δανείζονταν όσο και το αν τα λεφτά κατέληγαν εκεί που θα όφειλαν να καταλήξουν με βάση τον λόγο που οδήγησε στον δανεισμό στα πλαίσια της κάθε δανειστικής σύμβασης κι αν όχι πού όντως κατέληγαν. Επίσης, θα βλέπαμε και αν οι πιστωτές προέβαιναν σε έλεγχο της καλής τήρησης των όρων δανεισμού εκ μέρους του δανειολήπτη (του Ελληνικού Κράτους και Δημοσίου), έναν έλεγχο τον οποίο, αν δεν το γνωρίζετε, όφειλαν καταστατικά, θεσμικά, να τον κάνουν, όπως επίσης πώς αξιολογούσαν την πιστοληπτική ικανότητα της Χώρας την οποία εξακολουθούσαν να δανείζουν μέχρι ακόμα και το 2010, λίγο πριν τον Μάιο του χρόνου αυτού, όταν και μπήκαμε στα Μνημόνια.
Η «ενοχή» δεν αποδείχτηκε, «αποδόθηκε». Τόσο απλά!
Τι θα έβγαινε από αυτόν τον έλεγχο; Μα ακριβώς αυτό που δεν ήθελε το Έγκλημα να αποκαλυφθεί : η Αλήθεια για ό,τι θα αποδείκνυε [1ον] την ύπαρξή του και [2ον] του φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς! Δηλαδή, πού ΠΡΑΓΜΑΤΙ πήγαν τα λεφτά ως και η ευθύνη των δανειστών που θα έπρεπε κι αυτή να διερευνηθεί ως προς το ανιδιοτελές της γαλαντομίας τους να δανείζουν μια οικονομία που ήδη από την Κομισιόν νωρίτερα θυμίζω και από το 2010, την έθετε υπό δημοσιονομική επιτήρηση, κι εδώ ασφαλώς, μια σε βάθος διερεύνηση θα αποκάλυπτε και τον ρόλο της Κομισιόν αλλά και άλλων θεσμών μα και ξένων Κυβερνήσεων!
Όμως ακόμα σπουδαιότερο και από τα πάνω ερωτήματα είναι τούτο : Από πότε αποτελεί Ύψιστο Λόγο Εθνικού Συμφέροντος, σε μια Δημοκρατία, η Αλήθεια Εγκλημάτων του μεγέθους και της σημασίας που εδώ μιλάμε, να συγκαλύπτεται και να προστατεύεται; Και εν πάση περιπτώσει, ακόμα και όσοι δεν δέχονται την ύπαρξη του Μνημονιακού Εγκλήματος (όπως το προσεγγίσαμε παραπάνω), γιατί να είναι αυτοί που κυρίως αντιδρούν στην διερεύνηση ενός γεγονότος, όπως η «Κρίση του 2010», η ομολογουμένως μεγαλύτερη Κρίση από συστάσεως του Ελληνικού Κράτους, οι συνέπειες της οποίας δεν υπήρξαν μονάχα τραγικές για τη Χώρα και τον Λαό, μα υπερέβησαν κατά πολύ την αρχική οικονομική τους διάσταση;
Ποιοί έχουν κάθε συμφέρον η Νέμεση να καταβροχθιστεί από την Ύβρη;
Ποιοί έχουν κάθε συμφέρον το Έγκλημα να «τεθεί στο αρχείο», αν όχι όσοι θεωρούν ότι τους αφορά και αν όχι όσοι έχουν τέτοια εξουσία, τυπική ή άτυπη, θεσμική ή παραθεσμική αδιάφορο, ώστε να «πνίξουν την υπόθεση»;
Συνεπώς : Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει ο καθένας για το αφήγημα της «καθαρότητας της εξόδου» στις αγορές, ένα είναι το βέβαιο :
Πίσω μας αφήνουμε ένα ρυπαρό έδαφος που έτρεφε Εγκλήματα υπό την Υψηλή Προστασία της Αθλιότητας.
Γιατί είναι ρυπαρό;
Ακριβώς διότι υπάρχει ακόμα πάνω του Ατιμώρητο Εθνικό Έγκλημα.
Όσο όμως είναι άθικτο και δεν «σκουπίζεται», δεν θα πάψει ποτέ αυτό το έδαφος να γεννά Ατιμώρητα Εγκλήματα, και το χειρότερο, να δίνει στο Ατιμώρητο Έγκλημα το σήμα πως μπορεί να συνεχίσει τις όποιες του εγκληματικές δραστηριότητες εξίσου ατιμώρητα : Απόδειξη τρανή; Μα όταν για ένα Έγκλημα που ουσιαστικά οδήγησε τη Χώρα στην πτώχευση και την απώλεια της Εθνικής της Κυριαρχίας, για λόγους που ο καθείς μπορεί να σκέφτεται γι’ αυτούς το οτιδήποτε, όμως επί της ουσίας, ΟΥΔΕΙΣ τολμά να στείλει το Έγκλημα για το οποίο εδώ μιλάμε στον «εισαγγελέα» και από εκεί στην Δικαιοσύνη, ουδείς δηλαδή αποτολμά τον Έλεγχο Αλήθειας του Χρέους, και για να είμαστε δίκαιοι, όσοι πολιτικοί το τόλμησαν τέθηκαν (νόμιμα ασφαλώς και δημοκρατικά!) εκτός «Συστήματος», αυτό δεν δίνει το «πράσινο φως» στο Έγκλημα, ότι ο «δρόμος είναι ελεύθερος» για νέες «ευκαιρίες»;
Και επίκουρος της Ύβρης έρχεται τούτο το πολιτικό επιχείρημα : «Ό,τι έγινε, έγινε»! Αυτό βεβαία, δεν ισχύει για τους πάντες. Ισχύει για το Μεγάλο Έγκλημα, λες και ότι θα ήταν ποτέ δυνατό να έχει κάποια σχέση με όσους στηρίζουν την Λήθη του και τη Λήθη γενικώς.
Ο γράφων, ανήκει σ’ εκείνους που πιστεύουν πως ΤΕΛΙΚΩΣ, η Νέμεση, ακόμα κι όταν αργεί να εμφανιστεί όταν έχει να αντιπαλέψει πλήθος εμποδίων που ορθώνονται στη πορεία της ακριβώς για να μην συναντήσει και συντρίψει την Ύβρη, τελικώς, όμως, την εμφάνισή της θα την κάνει, έστω και αργά, έστω και αν χρειαστεί να μεταχειριστεί μέσα πιο δραστικά και πιο αποτελεσματικά.from ΚΑΦΕΝΕΙΟ https://ift.tt/2us8w3r
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου