Νίκος Τσαγκρής
Καθόμαστε σαν αλλοπαρμένοι. Η μικρή κοιλάδα άλλαξε χρώμα καθώς ο ήλιος έδυε. Η ώχρα που την έβαφε απέκτησε τη λάμψη τού χρυσού, οι διάσπαρτες ελιές γέμισαν το τοπίο µε ασημένιες ανταύγειες. Ο βράχος των Γερανείων, απέναντι, πήρε το χρώμα τού στιλπνού γρανίτη, δίνοντας στα φυτρωμένα πάνω του ευγενή πεύκα το πραγματικό τους χρώμα: βαθύ πράσινο. Το πραγματικό τους σώμα. Νεανικό, φουντωτό, υγιές…
Ένας ανήσυχος...
ψίθυρος ξεσηκώθηκε απ’ τα πεύκα τη στιγμή που ο ήλιος έπεσε στον γκρεμό και χάθηκε, βάφοντας τον ορίζοντα µε το αίμα του. Τότε ο ουρανός σκοτείνιασε, φάνηκε το φεγγάρι, και το ραδιόφωνο άρχισε να σκορπά κάτι μελαγχολικούς, ήρεμους, επιμένοντες ήχους πιάνου: η σονάτα του σεληνόφωτος…
Είδα τον φίλο µου να δακρύζει, κι εκείνος µε είδε που τον είδα. Ένιωσε άσχημα. Προσπάθησε να απολογηθεί: «Αυτή, πραγματικά, είναι η ζωή αυτοπροσώπως…».
Η ζωή αυτοπροσώπως!.. Ή μήπως το ξεχασμένο πρόσωπό της; Γιατί προ μηνός, πριν να βρεθούμε –λόγω διακοπών– απέναντι σ’ αυτό το ξεχασμένο, φυσικό της πρόσωπο, η ζωή ήταν διαφορετική: θητεία σε μια σύμβαση καταναγκαστική – επιβεβλημένη λες, από ανεξέλεγκτες φυσικές και μεταφυσικές δυνάμεις. Μια πανδημία τρόμου, η σονάτα του λυκόφωτος…
*******
Στην επιστροφή, η εντύπωση έγινε έμμονη ιδέα: επιστρέφουμε σε µια ψευδαίσθηση ζωής… Μια επονείδιστη μα αναπότρεπτη σύµβαση επιτήρησης, µια αόρατη μέγγενη της οποίας ο άνθρωπος αποτελεί άβουλο υποκείμενο, µια σονάτα θανάτου. Επιστροφή στην κόλαση…
Επικαλέστηκα τους λοιμούς για να με πνίξουν σ’ άμμο και αίμα ● 813,820 ψυχές, θύματα του αόρατου ιού covid-19 ● Η Δυστυχία ήταν ο Θεός μου… ● Αρχιεπίσκοπος Κρήτης: Μην φοράτε μάσκα στην εκκλησία, φυλακίζει την πίστη ● Σε ποιόν να πουληθώ; Ποιά κτήνη να λατρέψω; ● Κεραμέως: Μάθημα ζωής η χρήση μάσκας – Τα παιδιά να μάθουν να προσαρμόζονται ● Ω Μάγισσες, Ω Δυστυχία, Ω Μίσος , είναι που σε σας τον θησαυρό μου εμπιστεύθηκα ● Τελευταίο πεντακοσάρικο για 1,9 εκατ. εργαζόμενους και ελεύθερους επαγγελματίες: από Σεπτέμβρη στα πρόθυρα λιμοκτονίας ● Κατάφερα να εξαφανίσω μέσα μου, όλη την ανθρώπινη ελπίδα. Με δρασκέλισμα κτήνους βαρύθυμου, έπνιξα κάθε ευχαρίστηση ● Ο Τράμπ τάζει εμβόλια πριν τις εκλογές – ο Κικίλιας τα έχει… κλείσει ήδη ● Υποδύθηκα τον ανόητο ως του σημείου παραφροσύνης.*
Επιστρέφουμε σε µια ψευδαίσθηση ζωής. Μια πανδημία απελπισίας, επιβεβλημένη από την κυβέρνηση του δημιουργού ερειπίων Κυριάκου Μητσοτάκη
Το τραγικό είναι ότι αυτή η κόλαση, αυτή η ανθρωποπαγίδα, είναι το µέγα δημιούργημα του ίδιου του ανθρώπου, του ανθρώπινου πολιτισμού. Είναι ο ανθρώπινος πολιτισμός αυτοπροσώπως: «ο άνθρωπος, ο εφευρέτης ιδεών και μηχανημάτων, ο δημιουργός ποιημάτων και νόμων, είναι πλάσμα τραγικό και γελοίο: ένας ακατάπαυστος δημιουργός ερειπίων», μου ψιθύρισε στ’ αυτί ο Μεξικανός σύντροφος Οκτάβιος Παζ. Κι ήταν σαν να περιγράφει τον σημερινό δημιουργό των ερειπίων μας, τον Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη…
*******
«Και τι παραπάνω θα μπορούσε να κάνει ο Τσίπρας απ’ τον Μητσοτάκη», ήταν η πιο viral ερώτηση στα… free covid-19 πλοία της επιστροφής. Κυκλοφορούσε ασθμαίνοντας κάτω από τις χειρουργικές και πάνινες μάσκες των τουριστικών συνωστισμών και, με ταχύτητες υπερβαίνουσες εκείνες της διασποράς του ιού covid-19, έπιανε Πειραιά και μετεωρίζονταν στην αυγουστιάτικη Αθήνα. Ψεκάζοντας με σταγόνες αμφιβολίας τον πολιτικό ψυχισμό των ανθρώπων εκείνων που οι δημοσκόποι καταγράφουν ως βουβή πλειοψηφία…
«Μας ψεκάζουν!» είναι η λαϊκή έκφραση του συρμού, που κάνει κάποιους δογματικούς συριζαίους να αποστρέφουν με απαξία το… πνεύμα, όπως απέστρεφε το βλέμμα από τις «παρακατιανές» γειτόνισσες η μαντάμ Σουσού.
Ωστόσο ναι, τα κυβερνητικά ΜΜΕ, πατώντας και στις εσωκομματικές ΣΥΡΙΖΑ- έριδες περί… μολύνσεων και επιμολύνσεων και κάθε… όνου σκιάς, πράγματι μας «ψεκάζουν». Νυχθημερόν. Σε καθημερινή, σε εβδομαδιαία, σε μηνιαία βάση, με το σπέρμα της αμφιβολίας. Αμπαλαρισμένο σε ένα ατέλειωτο μπαράζ fake αρθρογραφίας με σκοπό (τι άλλο;) την αποδόμηση της ηγετικής αξιοπιστίας του Αλέξη Τσίπρα.
Συνεπώς, το λέει και ο Νίτσε, «ακόμα και εάν έχει ακλόνητη πίστη ένας άνθρωπος, μπορεί να εμπλακεί στη γοητεία της αμφιβολίας». Και επειδή θα ήταν το λιγότερο αφελές να πιστεύουμε ότι το σύνολο των εκατομμυρίων δυνητικών ψηφοφόρων του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ τον επιλέγουν με ιδεολογικά κριτήρια και όχι ως προοδευτικό «κυβερνητικό πακέτο» με αδιαμφισβήτητο ηγέτη τον ΑλέξηΤσίπρα, καταλαβαίνουμε, υποθέτω, το ρίσκο της έκθεσής τους, στην κατά Νίτσε «γοητεία της αμφιβολίας»!..
Υπάρχει αντίδοτο; Φυσικά και υπάρχει: η άμεση αποσαφήνιση της προγραμματικής – κυβερνητικής αλήθειας του χρονίζοντος under construction σχήματος ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, εκ μέρους του φυσικού ηγέτη και προέδρου του. Άλλως, καραδοκεί η επιστροφή στην… κόλαση του 3%.
*Σύνδεση τίτλων ειδήσεων του Αυγούστου με ποιητικούς αφορισμούς του Arthur Rimbaud
Από την "Αυγή της Κυριακής"
