Λάβρος στα κανάλια που διαγκωνίζεται με τους άλλους ακροδεξιούς για το ποιος κρατάει ψηλότερα το μπαϊράκι της μισαλλοδοξίας, αλλά… γατάκι στη Βουλή που ψηφίζει ό,τι του λένε γιατί τρέμει τη... στιγμή που θα κάνει ένα βήμα από το μαντρί: αυτός ακριβώς είναι ο Θάνος Πλεύρης που θέλει να κλείνει το μάτι στην ακροδεξιά πελατεία του αλλά και να μην τον βάζουν στο μάτι ο Μητσοτάκης και οι συν αυτώ που ορίζουν πώς ακριβώς και πότε σηκώνουν το χεράκι τους οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας. Οταν βγαίνει στα κανάλια λοιπόν είναι λαλίστατος!
Και «σωστές οι ενστάσεις Σαμαρά στην τροπολογία για τους μετανάστες» και φταίει ο Καιρίδης γιατί «επέλεξε δυστυχώς να καταθέσει μια τροπολογία και να ενημερωθούμε οι βουλευτές της ΝΔ από τα ΜΜΕ» και «δεν συμμερίζομαι την επιχειρηματολογία ούτε του Αδωνη ούτε του Καιρίδη». Αλλά μετά την ώρα της ψηφοφορίας στη Βουλή ψήφισε «ναι» σε ό,τι ζήτησε ο Καιρίδης ταυτιζόμενος με τον Αδωνη με τον οποίο… διαφωνεί! Γιατί ο λαϊκισμός και η κολακεία του ακροατηρίου του έχoυν όρια και τα όρια κάθε τέτοιου «πολιτικού» είναι να μη μείνει άνεργος!
Εχει δώσει δείγμα γραφής από παλιότερα άλλωστε: τότε που άγρια αξημέρωτα στα Εξάρχεια έσπασε τάχα το «άβατο» και γύρισε βίντεο… ψιθυρίζοντας στην άδεια πλατεία με δύο τρεις αγουροξυπνημένους να κάνουν χάζι.
Ο αμερικανικός ειδησεογραφικός οργανισμός New York Times μήνυσε τον ιδιοκτήτη του ChatGPT OpenAI με την κατηγορία ότι παραβιάστηκαν τα πνευματικά του δικαιώματα για την εκπαίδευση του συστήματος.
Η αγωγή, η οποία... κατονομάζει επίσης τη Microsoft ως εναγόμενη, αναφέρει ότι οι εταιρείες πρέπει να θεωρηθούν υπεύθυνες για αποζημίωση «δισεκατομμυρίων δολαρίων».
Το ChatGPT και άλλα μεγάλα γλωσσικά μοντέλα (LLM) «μαθαίνουν» αναλύοντας έναν τεράστιο όγκο δεδομένων που συχνά προέρχονται από το Διαδίκτυο.
Η αγωγή ισχυρίζεται ότι «εκατομμύρια» άρθρα που δημοσιεύθηκαν από τους New York Times χρησιμοποιήθηκαν χωρίς την άδειά τους για να γίνει πιο έξυπνο το ChatGPT και ότι το εργαλείο ανταγωνίζεται τώρα την εφημερίδα ως αξιόπιστη πηγή πληροφοριών.
Η αγωγή της εφημερίδας ισχυρίζεται ότι όταν ερωτάται για τα τρέχοντα γεγονότα, το ChatGPT δημιουργεί μερικές φορές «κατά λέξη αποσπάσματα» από άρθρα των New York Times, στα οποία δεν είναι δυνατή η πρόσβαση χωρίς συνδρομή.
Σύμφωνα με την αγωγή, αυτό σημαίνει ότι οι αναγνώστες μπορούν να λάβουν περιεχόμενο των New York Times χωρίς να το πληρώσουν - που σημαίνει ότι χάνονται έσοδα από συνδρομές καθώς και διαφημιστικά κλικ από άτομα που επισκέπτονται τον ιστότοπο.
Έδωσε επίσης το παράδειγμα της μηχανής αναζήτησης Bing - η οποία διαθέτει ορισμένες δυνατότητες που υποστηρίζονται από το ChatGPT - που παράγει αποτελέσματα από ιστότοπο που ανήκει στους New York Times, χωρίς να συνδέεται με το άρθρο ή να περιλαμβάνει συνδέσμους παραπομπής που χρησιμοποιεί για τη δημιουργία εισοδήματος.
Η Microsoft έχει επενδύσει περισσότερα από 10 δισεκατομμύρια δολάρια στο OpenAI.
Η αγωγή, που κατατέθηκε σήμερα σε ομοσπονδιακό δικαστήριο του Μανχάταν, αποκαλύπτει ότι οι New York Times προσέγγισαν ανεπιτυχώς τη Microsoft και το OpenAI τον Απρίλιο για να αναζητήσουν «μια φιλική επίλυση» σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα τους.
Η εξέλιξη αυτή έρχεται ένα μήνα μετά από μια περίοδο χάους στο OpenAI όπου ο συνιδρυτής και Διευθύνων Σύμβουλος Sam Altman απολύθηκε - και στη συνέχεια επαναπροσλήφθηκε - μέσα σε λίγες μέρες.
Η απόλυσή του σόκαρε τους γνώστες της βιομηχανίας και προκάλεσε τις προειδοποιήσεις του προσωπικού για μαζικές παραιτήσεις. Αλλά εκτός από τα εσωτερικά ζητήματα, η εταιρεία αντιμετωπίζει τώρα πολλαπλές αγωγές που κατατέθηκαν το 2023.
Αναµφισβήτητα, το έγκληµα των Τεµπών µε τους 57 νεκρούς, ο πύρινος όλεθρος του καλοκαιριού σε Ρόδο, Εβρο και Αττική, οι φονικές πληµµύρες που βύθισαν τη Θεσσαλία, καθώς και η τραγωδία της Πύλου αποτελούν τα κορυφαία γεγονότα της χρονιάς που φεύγει. Το...2023 σηµαδεύτηκε, όµως, και από δύο σηµαντικά πολιτικά γεγονότα, αλληλένδετα µεταξύ τους.
Το πρώτο είναι η σαρωτική νίκη Μητσοτάκη στις εκλογές του Ιουνίου. Το δεύτερο οι αλυσιδωτές αντιδράσεις που προκάλεσε στο κόµµα της αξιωµατικής αντιπολίτευσης η ήττα, η οποία οδήγησε στην εκλογή νέου αρχηγού και τη διάσπαση.
Θα απαιτηθούν χιλιάδες εργατοώρες από τους πολιτικούς επιστήµονες του µέλλοντος για να ερµηνεύσουν την παρατεταµένη κυριαρχία Μητσοτάκη σε συνδυασµό µε τα δεινά που αυτή η κυριαρχία έφερε στη χώρα και στους πολίτες της. Ταυτόχρονα, ίσως απαιτηθούν διπλάσιες ώρες για να εξηγήσουν τον «αυτοκτονικό ιδεασµό» της Αριστεράς και ειδικότερα του ΣΥΡΙΖΑ.
Η χρονιά που φεύγει υπήρξε η µελανότερη σελίδα στην ιστορία του κόµµατος της αξιωµατικής αντιπολίτευσης. Κυρίως επειδή στα όσα προηγήθηκαν αλλά και στα όσα ακολούθησαν της εκλογής προέδρου το ατοµικό υπερίσχυσε από το συλλογικό.
Το τοπίο µετά την απόσχιση των 11 ξεκαθαρίζει. Οι δικαιολογίες τελείωσαν και η εσωστρέφεια δεν αποτελεί πλέον άλλοθι για κανέναν. Την ίδια ώρα γίνεται ξεκάθαρο ότι η συντριπτική πλειονότητα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ γυρίζει την πλάτη στους αποσχισθέντες και έχει προσδοκίες αλλά και απαιτήσεις για την επόµενη µέρα από τη νέα ηγεσία.
Τα πράγµατα είναι απλά. Το 86% των πολιτών αδυνατεί να πληρώσει τους λογαριασµούς του, η κοινωνία φτωχοποιείται βιαίως, οι δείκτες φέρνουν την Ελλάδα σε επίπεδα Λατινικής Αµερικής. Οι πολίτες απαιτούν πολιτικούς και πολιτικές που θα αντισταθούν στη νεοφιλελεύθερη επέλαση του Μητσοτάκη. Οταν δεν έχεις να πληρώσεις το ρεύµα, λίγο σε ενδιαφέρει αν ο άλλος ή η άλλη δηλώνει ότι δεν έχει ενέργεια.
Πρέπει να δείξεις τον δρόμο και να μην περιμένεις να σε οδηγήσει αυτός...
ΗΚασσελακικής εμπνεύσεως ερμηνεία περί διανόησης ως σάλτσα, όσο αποκρουστική και συνάμα αφελής και εάν είναι, κρύβει μέσα της μια πικρή αλήθεια. Η διανόηση στην πολιτική αποκομμένη από τη λαϊκότητα δεν μπορεί να παραγάγει σημαντικά πολιτικά αποτελέσματα. Η... λαϊκή σύνδεση με τα παραγόμενα της απαραίτητης διανοητικής επεξεργασίας της πολιτικής είναι τόσο αναγκαία όσο αναγκαία είναι και η σάλτσα στο φαΐ για να νοστιμέψει.
Βέβαια μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι φαγητό χωρίς σάλτσα μπορεί να προκύψει, αλλά σάλτσα χωρίς φαγητό δεν τρώγεται. Η διανόηση στην πολιτική δηλαδή, χωρίς λαϊκή απεύθυνση μοιάζει περισσότερο με ελιτισμό και έχει ως αποτέλεσμα την αποστροφή των κοινωνικών μαζών από αυτήν. Ταυτόχρονα ενισχύει την αφελέστατη άποψη πως η διανόηση είναι μια περιττή πολυτέλεια, μια διαστροφή των «γραφικών» της πολιτικής. Βέβαια όσο αναγκαίο είναι το φαΐ για τη σάλτσα, τόσο αναγκαία είναι και η σάλτσα για να αποκτήσει το φαΐ κάποιο νόημα.
Δυστυχώς η αριστερά διαχρονικά άλλοτε υπερτίμησε και άλλοτε υποτίμησε αυτή την αναγκαιότητα με τα αποτελέσματα να είναι γνωστά. Την περίοδο που επικρατούσε η «χαζοχαρούμενη», πολλές φορές, αισιοδοξία πως αρκεί μόνο η πεφωτισμένη δεσποτεία της αριστεράς για να καθοδηγήσει τα πλήθη και να υπερισχύσει των ιδεολογικών μηχανισμών των κυρίαρχων ελίτ, κατέγραφε με μακαριότητα μεν αλλά χωρίς αποτελεσματικότητα δε, χαμηλές εκλογικές επιδόσεις, πέριξ του 3%. Όταν αποφάσισε δε να απαλλαγεί από αυτό το 3%, προσέκρουσε στο 41% της νέας μας πραγματικότητας. Αυτή η νέα αριστερά λοιπόν που αυτές τις μέρες οργανώνεται, ομολογουμένως με την πλάτη στον τοίχο, εάν θέλει να κερδίσει και άλλη ζωή στο πάκμαν της εγχώριας πολιτικής κονίστρας πρέπει να επιτύχει αυτόν τον απαραίτητο συνδυασμό. Είναι εύκολο; Όχι. Κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση; Πολύ φοβάμαι πως η απάντηση είναι η ίδια.
Στα πρώτα αυτά βήματά της, διαφαίνεται πως δεν έχει γίνει αντιληπτό από όλους τους παράγοντες του νέου εγχειρήματος πως δυστυχώς ή ευτυχώς στην εποχή της μετά-πολιτικής, όσο αντιδραστικός και εάν ακούγεται ο όρος, δεν έχει αλλάξει μόνο η φόρμα αλλά και το περιεχόμενο. Τα τραπεζάκια με τις αφίσες των υψωμένων γροθιών, οι συγκεντρώσεις σε χώρους πολιτισμού και καφενεία και οι συνεδριάσεις των οργανώσεων μελών αποτελούν μάλλον, περισσότερο προϊόντα μελέτης για τα Α.Σ.Κ.Ι. (Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας) παρά τον απαραίτητο δίαυλο για να επικοινωνήσει κανείς την πολιτική του.
Η αριστερά έχασε την μάχη (αλλά όχι τον πόλεμο) γιατί δεν κατάφερε να δομήσει μια στέρεα και συμπαγή πρόταση για τη μεταμοντέρνα κοινωνία. Στον αντίποδα ο στρατηγικός της ανταγωνιστής παρουσίασε έναν αχταρμά από αποτυχημένες και αναχρονιστικές πολιτικές της «Εσπερίας» του παρελθόντος ως σχέδιο για την Ελλάδα του μέλλοντος. Τα κατάφερε όμως! Κυρίως διεισδύοντας με κυνισμό σε τομείς που άλλοτε πιστεύαμε ότι αποτελούν προνομιακό πεδίο της αριστεράς.
Πώς απαντάς λοιπόν; Μα φυσικά με ένα εναλλακτικό σχέδιο. Όσο και εάν σιχαίνομαι τον χαοτικό ορισμό των doers, πρέπει να ομολογήσουμε ότι ζούμε στην εποχή τους. Συνεπώς έστω και ενστικτωδώς η ελληνική κοινωνία δεν αρκείται στα «όχι» και τις αντιθέσεις. Επιζητά προτάσεις, για παράδειγμα δεν φτάνει να αντιτίθεται κανείς απλά στην προοπτική ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων όταν παρόμοια πτυχία από την Ανατολική Ευρώπη έχουν κατακλύσει ως νομοτέλεια την ελληνική αγορά εργασίας. Χρειάζεται να επικοινωνήσεις τη δίκη σου πρόταση για το «Νέο Δημόσιο Πανεπιστήμιο». Να μιλήσεις συνεπώς για την ανάγκη της αυτονομίας του, για την ενίσχυση της εξωστρέφειάς του και τον εμπλουτισμό των προγραμμάτων σπουδών.
Ακόμη, όσο υπερφίαλο και εάν ακούγεται, εάν δεν παρουσιάσεις από τώρα ένα ολιστικό σχέδιο για τη μεταμόρφωση του παραγωγικού μοντέλου της χώρας με ενίσχυση της εγχώριας παραγόμενης υπεραξίας ωσάν να έχεις τη δυνατότητα να κατευθύνεις εσύ τους πόρους του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, δεν θα βρεθείς ποτέ στη θέση να μπορείς να χρησιμοποιήσεις πράγματι ανάλογες χρηματοδοτήσεις!
Ας μη γελιόμαστε, λοιπόν, σε μια εποχή γεμάτη ασυμμετρίες, θα πρέπει να αποδεχτούμε πως αυτοί οι μετασχηματισμοί δεν επιτυγχάνονται από τα κάτω (για να χρησιμοποιήσω έναν παλαιό όρο και εγώ!) πρέπει να δείξεις τον δρόμο και να μην περιμένεις να σε οδηγήσει αυτός. Εάν περιμένεις η κοινωνία ως σύνολο ατομικών μονάδων να οδηγήσει τις εξελίξεις και όχι εσύ αυτές, τότε ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος οι προσδοκίες να μετατραπούν πάλι σε αυταπάτες.
Εξάλλου, όπως λέει και ο σαρκαστικά ειρωνικός νεοέλληνας ποιητής Δημήτρης Δημητριάδης, μετά την ανάγνωση ενός βιβλίου ο καθένας επιστρέφει στον χαρακτήρα του.
Από τη στιγμή που οι έντεκα βουλευτές και τα εκατοντάδες στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αποφάσισαν να κάνουν το βήμα της εξόδου από την Κουμουνδούρου, γνώριζαν πως ο δρόμος δεν θα ήταν «στρωμένος με ροδοπέταλα». Ήξεραν πολύ καλά ότι θα πρέπει να ανέβουν μια μεγάλη ανηφόρα.
Όμως, δεν ήταν σε θέση να αντέξουν ούτε την «ανερμάτιστη» -όπως τη χαρακτηρίζουν- πολιτική του Στέφανου Κασσελάκη, αλλά... ούτε και τον «στρατό» των τρολς που τον στηρίζουν στο διαδίκτυο.
Πλέον, δεν αποτελούν τις βασικές επιλογές των Μέσων Ενημέρωσης για τα τηλεοπτικά πάνελ και τον σχολιασμό της επικαιρότητας, όπως την περίοδο που βρίσκονταν σε εξέλιξη η εσωκομματική κρίση στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτό, ωστόσο, που φαίνεται να τους ενδιαφέρει σε πρώτη φάση, είναι το να αποκτήσει το εγχείρημα αυτό γερές βάσεις. Και εκεί έχουν ρίξει όλο τους το βάρος αυτή την εποχή.
Σύμφωνα με πληροφορίες του Newsbomb.gr, στον Άρειο Πάγο έχει κατατεθεί ήδη αίτημα για τη δημιουργία κόμματος, το οποίο θα λάβει την οριστική του μορφή τους επόμενους μήνες, μετά από εκατοντάδες συσκέψεις ανά την Ελλάδα που προγραμματίζονται, αλλά και μετά από μια πανελλαδική συνδιάσκεψη που θα πραγματοποιηθεί πριν τις ευρωεκλογές.
Πάντως, αυτές οι συσκέψεις ξεκίνησαν και ήδη έχουν πραγματοποιηθεί αρκετές – με πιο πρόσφατη αυτή στο Ίλιον, όπου κεντρική ομιλήτρια ήταν η Έφη Αχτσιόγλου. Ωστόσο, μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι σε οργανωτικό επίπεδο, απέχουν κατά πολύ από το μοντέλο του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς έχουν ήδη οριστεί άνθρωποι σε κάθε νομό, όπου προσπαθούν να συντονίσουν το εγχείρημα.
Μέσα στις επόμενες ημέρες θα ξεκινήσει και η αναζήτηση κτηρίου που θα στεγάζει τον κομματικό μηχανισμό, διότι τα γραφεία που έχουν παραχωρηθεί από τη Βουλή στη νέα Κοινοβουλευτική Ομάδα, είναι αρκετά μόνο για τον συντονισμό της δράσης του φορέα στη Βουλή και μόνο.
Διαφορετική πολιτική επικοινωνία
Με δεδομένες τις αντικειμενικές αδυναμίες που προαναφέρθηκαν, η Νέα Αριστερά προσπαθεί να μπει «σφήνα» στο πολιτικό παιχνίδι με διαφορετικούς όρους πολιτικής επικοινωνίας.
Η παρουσία των βουλευτών της στη συζήτηση επί του Προϋπολογισμού ικανοποίησε τους πάντες, καθώς θεωρούν ότι μπόρεσαν να δώσουν το πολιτικό στίγμα τους, αλλά και να παρουσιάσουν συγκεκριμένες προτάσεις για το μέλλον της χώρας. «Προτάσεις, που αρμόζουν σε ένα κόμμα της κυβερνώσας Αριστεράς», όπως είπε κορυφαίο στέλεχος στο Newsbomb.gr.
Όμως, μέχρι στιγμής, τις εντυπώσεις έχει «κλέψει» η αποχαιρετιστία ανακοίνωσε που εξέδωσε για τον θάνατο του τεράστιου λαϊκού τραγουδιστή, Βασίλη Καρρά, η οποία έλαβε αποθεωτικά σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα.
Η Νέα Αριστερά σημείωσε ότι ο λαϊκός τραγουδιστής «ταυτίστηκε όσο κανείς άλλος με την απλότητα στις μεγάλες πίστες τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά και με την παραγνωρισμένη έννοια της ερωτικής “καψούρας”».
Μάλιστα, συνόδεψε την ανάρτησή της με γκράφιτι σε τοίχο, που γράφει: «Οι αγάπες αρχίζουν με χαρά και τελειώνουν με Καρρά»...
Δεν θα λειτουργήσουν ούτε σήμερα Τρίτη 26 Δεκεμβρίου τα καταστήματα, καθώς είναι αργία όπως και η ημέρα των Χριστουγέννων, κάτι που σημαίνει ότι θα ανοίξουν και πάλι την Τετάρτη, προκειμένου οι καταναλωτές να πραγματοποιήσουν τα ψώνια τους για την εορταστική περίοδο. Πιο συγκεκριμένα, τα εμπορικά καταστήματα θα λειτουργήσουν από τις 09:00 έως τις 21:00, βάσει του εορταστικού ωραρίου που είναι σε ισχύ και έχει ως εξής: Τρίτη 26 Δεκεμβρίου: Κλειστά Τετάρτη 27 Δεκεμβρίου: 9 π.μ. έως τις 9 μ.μ. Πέμπτη 28 Δεκεμβρίου: 9 π.μ. έως τις 9 μ.μ. Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου: 9 π.μ. έως τις 9 μ.μ. Σάββατο 30 Δεκεμβρίου: 9 π.μ. έως τις 9 μ.μ. Κυριακή 31 Δεκεμβρίου: 11 π.μ. έως τις 6 μ.μ. Δευτέρα 1 Ιανουαρίου: Κλειστά Τρίτη 2 Ιανουαρίου: Κλειστά Με το νέο έτος έρχονται και οι χειμερινές εκπτώσεις Οι χειμερινές εκπτώσεις θα ξεκινήσουν από τη Δευτέρα, 8 Ιανουαρίου μέχρι και την Πέμπτη, 29 Φεβρουαρίου 2024. Τα καταστήματα αναμένεται να λειτουργήσουν την πρώτη Κυριακή των χειμερινών εκπτώσεων, στις 14 […]
Από τις φτωχογειτονιές της Καβάλας, «βασιλιάς» στις αθηναϊκές πίστες...
Ο Βασίλης Καρράς υπήρξε επί δεκαετίες ένας από τους δημοφιλέστερους λαϊκούς τραγουδιστές με τους χιλιάδες θαυμαστές του να γεμίζουν κάθε χώρο όπου εμφανιζόταν.
Ο τραγουδιστής είχε καταφέρει κάτι μοναδικό εκτός από το να γεμίζει νυχτερινά κέντρα. Είχε πετύχει να μπει στο βιβλίο Γκίνες όταν μάζεψε 17 χιλιάδες κόσμο στο στάδιο Arena στη Σόφια της Βουλγαρίας, ενώ ακόμα 5.000 θεατές, έμειναν απέξω καθώς δεν κατάφεραν να βρουν εισιτήριο. Ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος καλλιτέχνης που κατάφερε να γεμίσει το συγκεκριμένο στάδιο.
Ο Βασίλης Καρράς, κατά κόσμον Βασίλης Κεσογλίδης γεννήθηκε στην Καβάλα στις 12 Νοεμβρίου 1953. Μεγαλώνει μαζί με τα αδέλφια του, τον Δαμιανό και την Αναστασία, στο Κοκκινοχώρι. Οι παππούδες και οι γονείς του, πρόσφυγες από τον Πόντο, είναι αγρότες στις καπνοκαλλιέργειες της περιοχής. Δύσκολες εποχές, οικονομικά στενάχωρες. Στα 10 του χρόνια η οικογένειά του μετακομίζει, στην πραγματικότητα μεταναστεύει στις δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης.
Στριμώχνεται σε ένα σπιτάκι στη Σταυρούπολη που κάθε τόσο πλημμυρίζει με τα νερά που ξεχειλίζουν ορμητικά από τον Δενδροπόταμο. Ο πατέρας του Λάζαρος είναι οικοδόμος, η μητέρα του Αννα καθαρίστρια. Ο μικρός Βασίλης έχει μεράκι με το τραγούδι. Ακούει Καζαντζίδη, Γαβαλά, Καίτη Γκρέυ, Μαρινέλλα, γοητεύεται από τις λαϊκές φωνές τους και θέλει με την παιδική του αθωότητα να τους μοιάσει. Στα 16 του κάνει την πρώτη του μουσική εμφάνιση στο νυχτερινό κέντρο «Πρόσφυγας» στη γειτονική συνοικία του Ευόσμου.
Ολη η γειτονιά του σπεύδει να τον ακούσει. Τραγουδάει Ποντιακά, αλλά ξεχωρίζει με το χάρισμά του στις λαϊκές ερμηνείες. Εναν χρόνο αργότερα ο πατέρας του πεθαίνει και ο ίδιος αντί για το πάλκο βγαίνει στη βιοπάλη. Παιδί για όλες τις δουλειές στον φούρνο της γειτονιάς, πλανόδιος κουλουρτζής, λαχειοπώλης και αμέτρητες άλλες εργασίες του ποδαριού.
Στενοχωριέται που η μάνα του γδέρνει τα γόνατά της στα ξενοσφουγγαρίσματα. Ακάματο παλικάρι, βοηθάει να συμμαζευτούν οι οικονομικές ανάγκες της οικογένειας.
Η δουλειά δεν τον τρομάζει, δεν μεμψιμοιρεί, ούτε βαρυγκομά. Παράλληλα, αεικίνητος, τελειώνει το Γυμνάσιο, γράφεται στην τεχνική σχολή «Δημόκριτος», αποφοιτά και από τη δραματική σχολή στην οποία έπαιξε τον Ιππόλυτο από τη τραγωδία του Ευριπίδη για να εισαχθεί.
Ψάχνεται επαγγελματικά, σκέφτεται να μπαρκάρει στα καράβια, βγάζει ναυτικό φυλλάδιο, αλλά δεν ανοίγεται στις θάλασσες. Τον συγκρατεί στη στεριά ο εφηβικός έρωτας. Αρραβωνιασμένος στα 18 του με τη Χριστίνα, παντρεύονται στα 20, και με τη σύζυγό του είναι πάντα μαζί έως σήμερα. «Γεννήθηκα παντρεμένος», λέει. Αλλά είναι γεννημένος και τραγουδιστής.
Πηγαίνοντας μαζί με την παρέα του ένα βράδυ σε ένα ταβερνάκι με υποτυπώδη ερασιτεχνική ορχήστρα, αρχίζει να τραγουδάει στο τραπέζι. Τον ακούει ένας μουσικός, τον πλησιάζει και τον προσκαλεί να πηγαίνει τα Σάββατα να λέει εκεί κάνα τραγουδάκι.
Ντρέπεται, αλλά τολμάει να δοκιμαστεί. Είναι-δεν είναι 20 χρόνων, λεπτός, κομψός, μελαχρινός, με μπόλικο ίσιο μαύρο μαλλί και χωρίστρα στη μέση. Στην πρεμιέρα του χαλάει ο κόσμος, αδιαχώρητο, το μαγαζί φισκάρει, μένουν πελάτες στον δρόμο για να τον ακούσουν έξω από την είσοδο.
Ούτε ο ίδιος περιμένει τέτοια ανταπόκριση. Καταλαβαίνει ότι η φωνή του κάνει γκελ, τα Ποντιακά και τα λαϊκά που ερμηνεύει έχουν απήχηση στο κοινό, αλλά δεν την ψωνίζει. Συνεχίζει να δουλεύει ως μηχανικός αυτοκινήτων. Μουντζούρα, κατσαβίδια, γερμανοπολύγωνα κλειδιά στο συνεργείο, πιάνει δουλειά και στο μηχανοστάσιο του ΟΣΕ. Πρώτα το σταθερό μεροκάματο για βιοπορισμό, μετά η τέχνη για ψυχική αγαλλίαση. Οχι για φιγούρα.
Το «μπαμ» με τη «Νύχτα ξελογιάστρα»
Σιγά-σιγά γίνεται γνωστότερος ως τραγουδιστής. Το αξίζει. Τραγουδάει σε πανηγύρια στα χωριά, σε ταβέρνες στον Λαγκαδά, τα Γιαννιτσά, τη Βέροια, παντού όπου τον καλούν. Εχει ζήτηση. Διαθέτει στιβαρή, αντρίκια λαϊκή φωνή, σεμνή εμφάνιση, την άνετη και φυσική, χωρίς ακκισμούς και τσαλίμια, σκηνική παρουσία.
Υπάρχουν Σαββατοκύριακα που κάνει ταυτόχρονα τέσσερις εμφανίσεις τη βραδιά, αλλάζει ρούχα στο αυτοκίνητο για να ανέβει από το ένα πάλκο στο άλλο. Βαθμιαία βγαίνει και στις πίστες των μπουζουξίδικων της Θεσσαλονίκης. Μπαίνει στη δισκογραφία και χρηματοδοτεί από την τσέπη του τις πρώτες του ηχογραφήσεις.
Για τους πρώτους δέκα δίσκους του σε μια δεκαετία συνεργάζεται με την εταιρεία Vasipap του επίσης Πόντιου Βασίλη Παπαδόπουλου από τη Γουμένισσα Κιλκίς που έχει δημιουργήσει μικρή «αυτοκρατορία» στον χώρο της ποντιακής μουσικής. Το πρώτο του 45άρι single κυκλοφορεί με το τίτλο «Παράγκες και Παλάτια».
Στην πίσω πλευρά ερμηνεύει το τραγούδι «Βάζεις στον πόνο μου φωτιά» που είχε τραγουδήσει αρχικά η Μαριώ το 1976. Και περιμένει το σουξέ. Αργεί, αλλά έρχεται. Το «μεγάλο μπαμ» γίνεται το 1989 με το άλμπουμ «Αυτή τη νύχτα». Το 4ο τραγούδι του δίσκου με τίτλο «Νύχτα ξελογιάστρα» τον συστήνει στο πανελλήνιο ακροατήριο.
Εγκαταλείπει πια τις άλλες δύο δουλειές του και τραγουδάει αφοσιωμένος μέχρι το ξημέρωμα στη θρυλική «Καλύβα» πίσω από το Αγνό στη Σταυρούπολη, στα «Δειλινά» της Νεάπολης, στο «Ρομέο» της Ανω Ηλιούπολης. Είναι μια τοπική φίρμα της βορειοελλαδίτικης νύχτας. Ανιχνεύει, όμως, το έδαφος για να ανοιχτεί στα μαγαζιά της Αθήνας.
Εχει «φάει πακέτο» το 1978 όταν τον κατεβάζει από τη Θεσσαλονίκη σε αθηναϊκή δισκογραφική ο Μίμης Πλέσσας ο οποίος εμπιστεύεται τη φωνή του και θέλει να του γράψει τραγούδια. Από την εταιρεία ακούει ότι μόλις έχουν κλείσει λαϊκό τραγουδιστή, τον Μάκη Χριστοδουλόπουλο. Αρα περισσεύει ένας ακόμη.
Επιστρέφει πικραμένος πίσω στην πόλη του και περιμένει να χτυπήσει ξανά η πόρτα του. Δεν απογοητεύεται που ο χτύπος καθυστερεί. Πεισματάρης, όπως είναι, αποφασίζει να τη χτυπήσει αυτός. Εχει τη σιγουριά του γνήσιου ταλέντου και την εμπειρία που αντλεί από τη διαδρομή του στο κουρμπέτι της νυχτερινής διασκέδασης. Κατεβαίνει πάλι στην Αθήνα για ολιγοήμερες εμφανίσεις στο «Μύλος» στο τέρμα Πατησίων. Χαμός.
Είναι πιο γνωστός στον Νότο απ’ όσο νομίζει. Ωστόσο, «τρώει» πόλεμο. Τον αντέχει. Διαθέτει το τσαγανό του ανθρώπου που έχει κινδυνέψει η ζωή του. Τον έχουν απαγάγει δύο φορές, κι ας μην έχει πειράξει στη ζωή του κανέναν. Κι ας έχει μάθει, από το παραδοσιακό ήθος της οικογένειάς του να παραδέχεται τα όποια λάθη του και να ζητάει ειλικρινά συγγνώμη γι’ αυτά.
Τον έχουν τσουβαλιάσει σε τσιμεντοσακιά, τον έχουν απειλήσει με περίστροφα, τον έχουν ληστέψει και ξεπαραδιάσει. Σιγά, λοιπόν, ο άνθρωπος που είδε τον θάνατο να τον ακουμπά, μην κωλώσει στη σύρραξη με τα αντίπαλα εμπορικά συμφέροντα. «Δεν πάω πουθενά», εδώ θα μείνω. Η επιτυχία που παραμονεύει να τον επισκεφθεί, καταφθάνει ρωμαλέα.
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Συνεργασίες με τους κορυφαίους συνθέτες και με τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής σκηνής σε αναρίθμητες μεγάλες πίστες, που τις πλημμυρίζουν χιλιάδες προσωπικοί θαυμαστές του. Και ακόμη, χρυσοί και πλατινένιοι δίσκοι, εκατοντάδες συναυλίες σε όλη την Ελλάδα, την Ευρώπη, την Αμερική, την Αυστραλία.
Εντέλει όλη η Ελλάδα έχει σιγοψιθυρίσει μαζί του τα «Λέγε ό,τι θες», «Μ’ έχεις κάνει αλήτη», «Αλλοθι, δεν έχεις άλλοθι», «Τηλεφώνησέ μου» και πληθώρα άλλων ασμάτων του. Το σημαντικότερο ήταν η προσωπική του στάση. Παρά τη θεαματική του απογείωση, τα μυαλά του δεν πήραν ποτέ αέρα. Ήταν ο αμετάλλακτος εαυτός του. Αυτός που ανέκαθεν ήταν. Αυθεντικός. Στον πόνο, στις δυσκολίες, στις μεγάλες χαρές. Γι’ αυτό και ο κόσμος έχει βάλει τη φωνή του στην καρδιά και στο σπίτι του.
Ήταν ένας προσγειωμένος, κατασταλαγμένος, ανοιχτόκαρδος και προκομμένος άνθρωπος ο Βασίλης Καρράς, τονίζουν όσοι τον έχουν συναναστραφεί εκ του σύνεγγυς. Την ποιότητα της ευαισθησίας του την έχει αποδείξει πασχίζοντας να υλοποιήσει ένα όνειρό του πριν ολοκληρώσει την καριέρα του. Να φτιάξει το «Σπίτι του Τραγουδιστή», που θα φιλοξενεί τραγουδιστές και μουσικούς που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Ενα εκατ. δραχμές στα παιδιά
Λίγοι ακόμη γνωρίζουν τις αθόρυβες αγαθοεργίες του. Αρκεί μόνο ένα περιστατικό που έχει διηγηθεί ως αυτόπτης μάρτυρας ο μακαρίτης Μάνος Ξυδούς των Πυξ Λαξ. Οταν το γκρουπ του προόριζε τον Καρρά για ερμηνευτή του τραγουδιού του «Ασ’ την να λέει», ο Ξυδούς με τη μεσολάβηση του μουσικού παραγωγού Αχιλλέα Θεοφίλου, ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη για να διαπραγματευτεί μαζί του.
Τον βρήκε στα καμαρίνια μεγάλης θεσσαλονικιώτικης πίστας. Εκείνο το βράδυ επισκέφθηκε τον Καρρά μια ολιγομελής ομάδα παιδιών από τη Βέροια που θα διοργάνωνε συναυλία υπέρ του συλλόγου τους για παιδιά με εδικές ανάγκες. Μια γνώμη, μια συμβουλή ζητούσαν από τον καλλιτέχνη, όχι τη συμμετοχή του στην εκδήλωση, ούτε χρήματα.
Ο Καρράς, αφού άκουσε, τα ρώτησε με πόσα λεφτά θα ήταν ευχαριστημένοι από τα έσοδα της συναυλίας. Του απάντησαν ότι θα ήταν ικανοποιημένα με 300.000 δραχμές.
Ευθύς ο δημοφιλής τραγουδιστής φώναξε τον συνεργάτη του, τον Λέλεκα, και του είπε «κόψε ένα χαρτί», μεθερμηνευόμενο σε 1 εκατομμύριο δραχμές.
Παρέδωσε την επιταγή και, κλείνοντας χαμογελαστός το μάτι στους παρευρισκόμενους συνεργάτες του, είπε δήθεν αυστηρά στο παιδί που την παρέλαβε «αν μάθει κανείς τίποτα, θα σου κόψω το λαρύγγι».
Οσο για το τραγούδι με το συγκρότημα των Πυξ Λαξ, έβαλε ως όρο να γίνει η ηχογράφηση στο στούντιο μεσημέρι και να υπάρχει εκεί ένα μπουκάλι ουίσκι, εξαιτίας της αδυναμίας του στο σκωτσέζικο αυτό απόσταγμα σιτηρών. Εφτασε στην Αθήνα ξενυχτισμένος, έγραψε το τραγούδι πρίμα βίστα σε έξι λεπτά, ήπιε το μισό μπουκάλι, γύρισε στη Θεσσαλονίκη, ζώστηκε το ζεμπίλι για να βοηθήσει στην οικοδόμηση της ιδιόκτητης μονάδας φιλοξενίας, ψυχαγωγίας και διασκέδασης που κατασκεύαζε στον λόφο της Καρδίας.
Την είχε βαφτίσει «Χωριό της Ειρήνης», από το όνομα της μοναχοκόρης του Χρυσοβαλάντως-Ειρήνης. Στις 2 μετά τα μεσάνυχτα της ίδιας μέρας, βγήκε γεμάτος ενέργεια να τραγουδήσει για το κοινό του στο κέντρο «Απόλλων», στη Θέρμη. Ακαταπόνητος.
Ο Καρράς, τέλος, είχε καταφέρει κάτι μοναδικό εκτός από το να γεμίζει νυχτερινά κέντρα. Είχε πετύχει να μπει στο βιβλίο Γκίνες όταν μάζεψε 17 χιλιάδες κόσμο στο στάδιο Arena στη Σόφια της Βουλγαρίας, ενώ ακόμα 5.000 θεατές, έμειναν απέξω καθώς δεν κατάφεραν να βρουν εισιτήριο. Ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος καλλιτέχνης που κατάφερε να γεμίσει το συγκεκριμένο στάδιο...
